Σήμερα αναγνωρίζω ότι ο κόσμος που βλέπω είναι μια αντανάκλαση των σκέψεων μου. Όταν οι σκέψεις μου είναι χαοτικές, φοβισμένες ή μπερδεμένες, ο κόσμος μου φαίνεται ακριβώς έτσι. Αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια — είναι μια προβολή. Και αν το μυαλό μου μπορεί να προβάλει φόβο, τότε μπορεί επίσης να προβάλει αγάπη. Σήμερα επιτρέπω στις σκέψεις μου να ηρεμήσουν, και αφήνω τον κόσμο μου να γίνει πιο φωτεινός, καθώς το μυαλό μου γίνεται πιο γαλήνιο.

Σήμερα θυμάμαι ότι οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου δεν έχουν από μόνες τους ουσία ή αλήθεια. Είναι απλώς στιγμιαίες εικόνες και ιστορίες που δημιούργησε το μυαλό. Δεν χρειάζεται να τις πιστέψω, ούτε να τις κάνω μέρος της ταυτότητάς μου. Τις αφήνω να υπάρξουν και να φύγουν, όπως τα κύματα που σβήνουν απαλά στην ακτή. Κάτω από αυτές βρίσκεται η αληθινή μου γαλήνη — και σήμερα της επιτρέπω να αναδυθεί.

Σήμερα αναγνωρίζω ότι η όρασή μου δεν είναι αντικειμενική. Βλέπω τον κόσμο μέσα από τα φίλτρα του παρελθόντος, και όχι όπως είναι πραγματικά αυτή την στιγμή. Αυτή η επίγνωση δεν με φοβίζει — με απελευθερώνει. Γιατί μου θυμίζει ότι μπορώ να μάθω να βλέπω ξανά. Σήμερα αφήνω στην άκρη τις βεβαιότητες και ανοίγω το μυαλό μου σε μια νέα εμπειρία, μια εμπειρία καθαρού τώρα.

Σήμερα παρατηρώ πόσο συχνά το μυαλό μου ταξιδεύει στο παρελθόν. Στις μνήμες, στις συνήθειες, στις ανησυχίες που έχω μάθει να κουβαλώ. Αυτές οι σκέψεις δεν μου επιτρέπουν να δω το παρόν, όπως είναι. Τις αναγνωρίζω χωρίς να τις κρίνω, και τις αφήνω να διαλυθούν απαλά. Με κάθε αναπνοή δημιουργώ χώρο για καθαρότητα, και επιτρέπω στον εαυτό μου να δει τον κόσμο ξανά —φρέσκο, ήρεμο, καινούργιο.

Σήμερα αναγνωρίζω ότι ο τρόπος που βλέπω τον κόσμοείναι γεμάτος από τις μνήμες μου, τα παλιά μου βιώματα και τους φόβους μου. Δεν βλέπω πραγματικά το παρόν — βλέπω μόνο το παρελθόν να επαναλαμβάνεται. Αυτή η επίγνωση μου δίνει δύναμη. Γιατί αν το παρελθόν είναι αυτό που βλέπω, τότε μπορώ και να το αφήσω. Σήμερα επιτρέπω σε μια νέα στιγμή να γεννηθεί μέσα μου, μια στιγμή καθαρή, αθώα και γεμάτη δυνατότητες.

Σήμερα θυμάμαι ότι η αναστάτωσή μου δεν προέρχεται από τον κόσμο, αλλά από την ερμηνεία μου για τον κόσμο. Όταν βλέπω φόβο, απειλή ή επίθεση, βλέπω κάτι που το μυαλό μου έχει δημιουργήσει, όχι την πραγματικότητα. Με κάθε αναπνοή επιτρέπω στις ψευδαισθήσεις να ηρεμήσουν, να χάσουν τη δύναμή τους. Και αφήνω την αλήθεια να εμφανιστεί πίσω από αυτές —μια αλήθεια που είναι πάντα γαλήνια και ασφαλής.

Σήμερα συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι ποτέ αναστατωμένη για τον λόγο που νομίζω. Κάθε ενόχληση, κάθε φόβος, κάθε θυμός…έχει μια βαθύτερη αιτία που το μάτι δεν βλέπει.Κάτι παλιό, κάτι ξεχασμένο, κάτι που κουβαλά το μυαλό.Κι εγώ σήμερα είμαι πρόθυμη να το δω με ειλικρίνεια,όχι για να το κρίνω, αλλά για να το απελευθερώσω.Με κάθε ανάσα, επιτρέπω στην ηρεμία να επιστρέψει. Και σήμερα θυμάμαι ότι η αλήθεια μέσα μου είναι πάντοτε η γαλήνη.

Σήμερα παρατηρώ τις σκέψεις μου… και θυμάμαι ότι δεν σημαίνουν τίποτα. Όλες αυτές οι μικρές, γρήγορες, ασταμάτητες ιστορίες του μυαλού…δεν έχουν πραγματική δύναμη πάνω μου.Δεν χρειάζεται να τους δώσω χώρο ή να τις κάνω αληθινές. Τις βλέπω, τις αναγνωρίζω, και τις αφήνω να περάσουν. Όπως τα κύματα που σβήνουν στην ακτή.Πίσω από αυτές τις σκέψεις υπάρχει κάτι σταθερό…η αληθινή μου γαλήνη. Και σήμερα της επιτρέπω να εμφανιστεί.