In deze aflevering van Ver van de Norm deel ik mijn persoonlijke ervaringen met discriminatie en de falende instanties die zouden moeten beschermen. Ik vertel over de eenzaamheid, buitensluiting en wanhoop die ik voel als hulp uitblijft, ondanks wetten, verdragen en meldpunten die bescherming beloven. Aan de hand van mijn eigen verhaal laat ik zien hoe regels en bureaucratie vaak belangrijker worden geacht dan de mens zelf. Een aflevering over de illusie van bescherming, de pijn van genegeerd worden, en de noodzaak om te blijven spreken: omdat stilte niemand beschermt en mijn stem het enige wapen is dat ik nog heb.

Soms wil de wereld je stil krijgen. Ze noemen het orde, beleid, bescherming — maar het voelt als wegstoppen. In deze aflevering vertel ik over leven met een stempel dat je nooit hebt verdiend. Over hoe woorden worden verdraaid, bewijs wordt misbruikt en hoe herhaling een leugen tot waarheid maakt. Maar ook over de kracht van blijven spreken, zelfs als niemand luistert. Niet om te winnen, maar om mens te blijven.

In deze aflevering duiken we in een thema dat iedereen raakt: afhankelijkheid. Want niemand leeft echt los van anderen — niet in werk, niet in relaties, niet in het dagelijks bestaan. Waar ligt de grens tussen kiezen en gedwongen worden, tussen vrijheid en verbondenheid?
We verkennen hoe afhankelijkheid zich overal verweeft in ons leven: van systemen en geld tot vriendschappen en liefde. En misschien ontdekken we dat vrijheid niet ontstaat door los te laten, maar juist door bewust te dragen — samen.

In deze aflevering van Ver van de Norm staat communicatie centraal. Hoe woorden gebruikt worden — of misbruikt — bepaalt vaak meer dan we denken. Van systemen die van bovenaf hun waarheid opleggen, tot buren die zich verheven voelen en anderen wegzetten als “slecht” of “afval”. Ik vertel hoe communicatie levens kan breken of helen, en waarom luisteren, eerlijk spreken en elkaar als mens zien de sleutel zijn tot echte verandering.

In deze aflevering vertel ik hoe één enkel woord — een etiket — het begin werd van een nachtmerrie op basisschool De Akker. Het gerucht dat ik homo zou zijn, werd door leerkrachten en ouders achter mijn rug verspreid en besproken, alsof ik geen mens maar een probleem was. Al snel probeerden de schoolleiding en leraren mij richting het LOM-onderwijs te duwen, niet omdat ik het niet aankon, maar omdat ik niet in hun hokjes paste. Mijn moeder verzette zich fel en confronteerde de directeur, waarmee ze het hele dorp tegenover zich kreeg. Dit verhaal laat zien hoe een label klein kan beginnen, maar enorme gevolgen kan hebben wanneer volwassenen het organiseren en bestendigen.

In deze aflevering van Ver van de Norm kijk ik naar hoe de rechtsstaat in de praktijk vaak tekortschiet. Ik deel mijn eigen ervaringen én herkenning uit bijeenkomsten met rechters, wetenschappers en psychiaters: hoe instituties mensen niet beschermen maar juist beschadigen. Van politie die escaleert in plaats van beschermt, tot instanties die klachten en onderzoeken wegmoffelen. Op papier lijkt alles netjes geregeld, maar in werkelijkheid lopen burgers vast in muren van macht en bureaucratie.
Toch geloof ik in verandering – een stille revolutie die begint met woorden, waarheid en het centraal stellen van de mens.

In deze aflevering van Ver van de Norm deel ik de strijd tussen hoe ik mezelf zie en hoe anderen mij neerzetten. Roddels, etiketten en misplaatste diagnoses drukken zwaar, maar mijn waarheid blijft: ik ben licht, eerlijk en meer dan de labels die me opgeplakt worden. Ik praat open over de pijn van stigmatisering, mijn CPTSS, en de dagelijkse strijd om erkend te worden zoals ik werkelijk ben. En ondanks alles: ik blijf vechten, voor mezelf, voor licht, en voor de stille revolutie.

In deze aflevering ga ik in op de rol van ambtenaren en hun macht. Hoe pesterijen, oude beeldvorming en bureaucratie levenslang kunnen doorwerken. Ik vertel hoe beeldvorming al vanaf mijn jeugd tegen mij werd gebruikt, hoe het systeem mensen buitensluit, en waarom het steeds opnieuw lijkt alsof niet de mens maar de papieren tellen. Een persoonlijke én scherpe blik op de macht van ambtenaren, de tekortkomingen van het onderwijs en de vraag of dit nog bureaucratie is – of een diepere strijd tussen systeem en mens.