In deze aflevering van Ver van de Norm deel ik mijn persoonlijke ervaringen met discriminatie en de falende instanties die zouden moeten beschermen. Ik vertel over de eenzaamheid, buitensluiting en wanhoop die ik voel als hulp uitblijft, ondanks wetten, verdragen en meldpunten die bescherming beloven. Aan de hand van mijn eigen verhaal laat ik zien hoe regels en bureaucratie vaak belangrijker worden geacht dan de mens zelf. Een aflevering over de illusie van bescherming, de pijn van genegeerd worden, en de noodzaak om te blijven spreken: omdat stilte niemand beschermt en mijn stem het enige wapen is dat ik nog heb.

Soms wil de wereld je stil krijgen. Ze noemen het orde, beleid, bescherming — maar het voelt als wegstoppen. In deze aflevering vertel ik over leven met een stempel dat je nooit hebt verdiend. Over hoe woorden worden verdraaid, bewijs wordt misbruikt en hoe herhaling een leugen tot waarheid maakt. Maar ook over de kracht van blijven spreken, zelfs als niemand luistert. Niet om te winnen, maar om mens te blijven.

In deze aflevering duiken we in een thema dat iedereen raakt: afhankelijkheid. Want niemand leeft echt los van anderen — niet in werk, niet in relaties, niet in het dagelijks bestaan. Waar ligt de grens tussen kiezen en gedwongen worden, tussen vrijheid en verbondenheid?
We verkennen hoe afhankelijkheid zich overal verweeft in ons leven: van systemen en geld tot vriendschappen en liefde. En misschien ontdekken we dat vrijheid niet ontstaat door los te laten, maar juist door bewust te dragen — samen.