Xander van de Casteele werkte na zijn studies in de bouw,kluste bij in een beenhouwerij en raakte gefascineerd door beleggen. Zijn brede interesses maakten dat hij niet meteen zijn draai vond in een specifieke sector. Dat veranderde toen Jurgen, de partner van Xanders moeder, hem vroeg om als verkoper aan de slag te gaan bij zijn bedrijf Steak A Manger. Xander aarzelde even, maar omdat hij een sterke band met Jurgen had, maakten ze van bij de start duidelijke afspraken om werk en privé gescheiden te houden. Het moeilijkste was afscheid nemen van zijn eerste werkgever in de bouw, maartijdens een vakantie hakte hij de knoop door.

Steak A Manger is een curator en groothandel van premiumrundsvlees, dat wordt verkocht aan restaurants en andere distributeurs. Xander begon er als allround medewerker. Jurgen vond het belangrijk dat hij alle facetten van het bedrijf leerde kennen, en gaandeweg ontdekte Xander dat het ondernemerschap en de diversiteit die ermee gepaard gaat hem enorm aanspraken. Het traject dat volgde was een sneltrein: het bedrijf evolueerde met nieuwe diensten en verdere professionalisering, terwijl Xander zich volledig toelegde op zijn eigen ontwikkeling en de groei van het bedrijf, meer dan op zijn loon. In de drie daaropvolgende jaren verviervoudigde de omvang van Steak A Manger.

Jurgen vond in Xander een perfect complementaire partner en stelde hem niet veel later de vraag om te participeren. Samen beslisten ze een Leveraged Buy-Out op te zetten, waardoor ze elk ongeveer 50% van de aandelen verwierven en de toekomst van het bedrijf veiligstelden.

Wiet Vande Velde groeide niet op in een ondernemend nest, maar heeft naar zeggen iets van zijn grootvader Eugene die destijds lokaal ondernemer was en de eerste camion van’t dorp kocht. Al van kleins af was Wiet bezig met projectjes. Op z’n 16e begon hij al met enkele vrienden een handeltje in organiseren van evenementen en verhuur van eventmateriaal zoals tenten. Dit werd z’n eerste bedrijfje op z’n 18e, welke hij 1 jaar later verkocht. In z’n laatste studiejaar kocht hij een bedrijfje terwijl hij nog op de schoolbanken zat, met geld dat hij van z’n oma kreeg als spaargeld voor de kleinkinderen. Hij raakte z’n geld kwijt binnen de twee maanden.

Niet veel later rolde hij in de zonnepanelen en startte hij onder meer ook nog een restaurant. Z’n eerste moonshot idee kwam er met Palletkraft, een bedrijf waarmee hij de pallettenindustrie wilde verduurzamen. Het mocht niet zijn. Toen een volgende financieringsronde niet tijdig rondgeraakte, eindigde het ambitieuze plan met een faillissement. Een prachtig ontwikkeld product, maar té weinig focus op verkoop. Hij leerde dat sales altijd op de eerste plaats komt. Een goed product verkoopt zichzelf niet.

Wiet leerde zichzelf te focussen. Hij maakte schoon schip en ging van vier of vijf verschillende bedrijven naar één project: EnergyKing. In de eerste 10 jaar bouwde hij samen met zijn vennoot EnergyKing self-funded, alvorens hij besloot een turbo op het bedrijf te zetten en een private-equity fonds aan boord te halen.

Seppe De Baerdemacker studeerde voor leerkracht L.O., maar voelde altijd al de drang om een eigen onderneming te starten en zo te ontsnappen aan het repetitieve karakter van een job als leerkracht lichamelijke opvoeding. Vijf jaar geleden begon hij met PEAK Coaching, een formule waarbijhij personal training aan huis aanbood, gericht op drukbezette mensen die weinig tijd hebben om aan hun gezondheid te werken. Seppe zag zowel de opportuniteit als de noodzaak om dit concept verder uit te rollen over heel Vlaanderen. Gaandeweg transformeerde hij zijn rol als personal trainer tot die van ondernemer en evolueerde PEAK Coaching naar een marktplaats die de brug slaat tussen lokale personal trainers en klanten.

Die verschuiving dwong hem om het trainerspak definitief aan de haak te hangen en voluit te kiezen voor ondernemerschap. Vandaag ligt zijn focus op de ontwikkeling van de technologie die zijn platform liet uitgroeien tot marktleider. Seppe koos ervoor om zijn eerste stappen volledig op eigen kracht en met eigen middelen te zetten. Hij testte, analyseerde en stuurde bij, tot het fundament van het platform stevig genoeg stond. Pas toen besloot hij om de ontwikkeling te internaliseren en een developer aan te nemen.

Het groeiparcours verliep echter niet zonder hobbels. Zohaalde Seppe een vennoot aan boord, met wie later toch een verschil in visie ontstond. Twee jaar later kocht hij de aandelen terug. Deze ervaring hield hem niet tegen om het pad van gedeeld ondernemerschap opnieuw te bewandelen, al leerde hij wel enkele belangrijke lessen over het kiezen van de juiste co-founder.

Niet veel later haalde Seppe nieuwe investeerders aan boord– onder wie Joris Van Der Gucht (ex-Silverfin) – om de verdere groei van het platform te ondersteunen.

Thijs Claes groeide op in en naast de drukkerij van zijn ouders. Al op jonge leeftijd nam hij zich voor om niet in deze sector aan de slag te gaan. Hij zag vooral hoe hard er gewerkt moest worden en hoe uitdagend de evolutie van de sector was. Zijn interesses lagen bij talen en filosofie. Hij koos voor een carrière als leerkracht taalkunde.

Ondertussen stapten Thijs’ twee zussen wél in het familiebedrijf. Drie jaar later beslisten zij om de zaak over te nemen van hun ouders. Dit zou betekenen dat zij Thijs moesten uitkopen, maar Thijs voelde zich ongemakkelijk bij de zware financiële last die dat voor zijn zussen zou betekenen. Op aanmoediging van zijn moeder besloot hij om één jaar in het bedrijf mee te draaien en het een kans te geven. Dat jaar beviel hem zo goed dat hij bleef. Uiteindelijk schonken de ouders het bedrijf aan hun drie kinderen om zo de groei van het bedrijf alle kansen te geven.

Thijs leerde het bedrijf kennen vanuit verschillende functies en nam uiteindelijk de leiding op zich als CEO. Hij maakte de onderneming klaar voor een buy-and-build strategie, omdat voor hem duidelijk was dat drukkerijen alleen hun marges konden beschermen door schaalvergroting en consolidatie. Sindsdien realiseerde het bedrijf al 15 overnames. Dit alles gebeurde met een heldere visie: DADDY KATE zou nooit verkocht worden en er zouden geen externe investeerders aan boord komen. Het eigendom blijft 100% in familiale handen.

Diether Claeys groeide op in een ondernemersfamilie en hielp van jongs af aan mee in het bedrijf van zijn ouders, actief in sanitair en centrale verwarming. Toen hij 26 was, wilde hij het bedrijf overnemen, maar zijn vader zag dat niet zitten omdat hij zichzelf nog te jong vond. Diether besloot zijn eigen weg te gaan en opende een Spar-winkel. Later kreeg hij de kans om naar Londen te verhuizen om daar een nieuwe start-up te leiden voor Texaco. Een opportuniteit die hij met beide handen greep en voor hem het perfecte kruispunt tussen managen en ondernemen.

De liefde bracht hem uiteindelijk terug naar België, waar hij zijn partner An leerde kennen. Hij ging aan de slag bij MediaMarkt, waar hij zich vooral toelegde op het optimaliseren van de klantenrelaties en de service. Na een volgende stap bij Toyota kwam hij terecht bij het familiebedrijf Impermo, waar hij verantwoordelijk werd voor sales en marketing. Hij nog steeds dankbaar voor wat hij leerde tijdens deze periode. Ondernemen met familiale aandeelhouders brengt een aparte dynamiek met zich mee. Soms uitdagend, maar vaak ook bijzonder waardevol. Toch begon het ondernemersbloed opnieuw te kriebelen en besloot Diether een grote stap te zetten: hij zou een eigen bedrijf kopen.

In zijn zoektocht hanteerde Diether duidelijke criteria, gebaseerd op de lessen uit zijn carrière bij grotere bedrijven. Hij koos er bewust voor om een bestaand bedrijf over te nemen met een stevige trackrecord, liever dan vanaf nul te beginnen. Dat was niet alleen een keuze ingegeven door zijnleeftijd, maar ook door het heldere beeld dat hij had van waar hij met zijn opgebouwde skillset het grootste verschil kon maken. Zo kwam hij uit bij Manufar, een fabrikant van veiligheidsdeuren met 45 jaar ervaring, waar de eigenaar geen opvolging had.

Na zijn studies als architect koos Maarten Baert voor hetzelfstandigenstatuut. Al na twee maanden besefte hij dat het architectenberoep zijn roeping niet was. Toch bleef hij ondernemer, en richtte hij zijn eerste bedrijf op in de audiovisuele sector. Creativiteit vormde daarbij steeds de rode draad.

Al enige tijd speelde Maarten met het idee om een échttastbaar product op de markt te brengen. Dat idee kreeg vorm toen hij in een fietsenwinkel stond om een speed-pedelec aan te schaffen. "Dit kan beter én mooier," dacht hij. Die gedachte leidde in 2019 tot het ontwerp van het allereerste model van Specter.

Nadat zijn ontwerp positief onthaald werd, besloot Maartenzijn andere activiteiten geleidelijk af te bouwen. De inkomsten die hij daaruit haalde, investeerde hij doelgericht in de groei van Specter. Het bedrijf startte bescheiden: met een schets op papier, eigen middelen en een subsidie van Vlaio.

Van meet af aan koos Maarten ervoor om zich op hetexclusieve segment te richten, met de strategische ambitie om van daaruit door te groeien naar het bredere middensegment. In 2024 rondde hij met succes een nieuwe kapitaalronde van 2 miljoen euro af, gericht op de internationale expansie van Specter.

RCA werd in 1977 opgericht door Roger Ramaekers, al heettehet toen nog Graffiti. Tom Van den Bergh liep op dat moment nog niet rond op deze wereld — laat staan in de marketingwereld. In 2010 kruisten hun paden, nadat Tom eerst tien jaar aan de adverteerderskant werkte en zijn hart verloor aan het bouwen van sterke merken. Hij stapte aan boord als strategisch directeur bij het toen al stevige RCA.

Negen jaar later besloten de toenmalige eigenaars omsleutelmedewerkers te laten participeren in het kapitaal. Zo wilden ze hun verankering en de continuïteit van het bedrijf verder verzekeren. Het werd de tweede Management Buy-Out in de geschiedenis van RCA. De missie was duidelijk: hoe maken we van RCA een bedrijf dat nog heel lang kan blijven bestaan? Op datzelfde moment nam Tom de rol van CEO op zich om deze visie verder vorm te geven — net vóór de wereld werd geconfronteerd met COVID. Wat hem vooral is bijgebleven, is de impact van die crisis op de bedrijfscultuur, die net zo bepalend was voor de langetermijnambitie.

Ondanks de volatiliteit van die periode verloor Tom hetgrotere plaatje niet uit het oog. Onder zijn leiding werd RCA verder geprofessionaliseerd, met de steun van een externe Raad van Bestuur. Eén van die bestuurders was Jo Mellemans, CEO van Glowi (bekend van o.a. Het Poetsbureau). Toen Tom zijn visie deelde om RCA te transformeren van een klassiek bureau naar een collectief van expertcenters, nam hun goede relatie een onverwachte wending. Jo moest zijn bestuursmandaat neerleggen wegens een belangenconflict: Glowi koesterde zelf plannen in de marketingwereld.

Niet veel later kwam ook het bureau HeadOffice op de markt. De puzzel viel in elkaar: Glowi verwierf beide bedrijven en gaf zo mee vorm aan de visie van Tom. Daarmee ontstond de basis voor een nieuwe groep met 150 medewerkers en de start van een ambitieus buy-and-build traject. De sleutelmedewerkers — onder wie Tom — stapten opnieuw mee in als aandeelhouder. Kort na de opname van deze aflevering volgde de lancering van de nieuwe naam van de groep Friends of Cartel. RCA werd omgedoopt tot Cartel Agency.

Johan De Baets groeide op in een echte horecafamilie, waar verschillende familieleden hun eigen zaak runden. Na zijn studies ging hij eerst een jaar elders ervaring opdoen, om vervolgens mee in te stappen in Du Progres – het restaurant van zijn ouders, en daarvoor zijn grootouders – een vaste waarde op de Korenmarkt in Gent.

Tien jaar later nam Johan als derde generatie het roer over.Zijn zus had geen interesse om de zaak verder te zetten, dus kwam Johan in overleg met zijn ouders tot een faire overnameprijs. Die eerlijke regeling zorgde voor familiale rust – iets waar hij vandaag nog steeds met voldoening op terugblikt.

In de 24 jaar dat Johan eigenaar was, bouwde hij verder op de fundamenten van zijn familie. Continuïteit stond voorop: op een menselijke manier leidinggeven, zorg dragen voor klanten, en geen zucht naar eindeloze groei. Geen tweede of derde restaurant, maar verfijnen wat hij al had – met oog voor de lange termijn.

Gaandeweg groeide het besef dat er geen vierde generatie klaarstond. Tegelijk koos Johan bewust voor zijn gezin. Na vijftien jaar samenwerking vroeg hij zijn rechterhand om in te stappen als mede-eigenaar via een minderheidsparticipatie. Johan wilde niet, zoals zovelen, eindigen met een sluiting bij pensioen.

In 2024 – vijf jaar na de eerste aandelenoverdracht – droeg Johan de zaak volledig over aan zijn rechterhand. Daarmee verzekerde hij de toekomst van Du Progres, dat als onafhankelijke horecazaak blijft bestaan op een plein dat steeds meer in handen komt van grote ketens.