検索キーワード： 著者 "ลักษณวดี" すべてのカテゴリー

สำหรับ "นุช" ยาวเยาว์วัย ไม่ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ เธอจะนึกถึง "พี่ตุ่ม" ตลอดเวลา อกของเขาเป็นที่รองซับน้ำตาทุกครั้ง อ้อมแขนของเขาเป็นประดุจปราการอันมั่นคง และคำปลอบประโลมของเขาประดุจน้ำทิพย์สำหรับเธอ จนกระทั่ง วันหนึ่ง เธอได้ประจักษ์ถึงความขมขื่นอันสุดประมาณ ซึ่งทำให้เธอเป็นคนไม่ยอมหลั่งน้ำตากับผู้ใดอีก นอกจากกลืนให้ไหลย้อนกลับเข้าไปท่วมท้นอยู่ภายใน ทั้งที่ใบหน้ายังฝืนยิ้ม

"สายใจ" บันทึกเรื่องราวของหญิงสาวสองนาง "สุชาดา สุขุมาลย์" กับชีวิตโยงใยกับชาติตระกูลสูงส่ง ซึ่งต้องพบกับอาการ "จมไม่ลง" ของบิดามารดา… ของเก่าซึ่งบอกเล่าความเป็นมาของตระกูล "วรทัศน์" ชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกขายออกไปเพื่อรักษาหน้า รักษาเกียรติ…ขาย ขายและ…ขาย จนคิดว่าลูกสาวสองคนก็น่าจะเหมือน "ของอย่างหนึ่ง" และก็น่าจะ "ขายได้" และน่าจะ "ราคาดี" เสียอีกด้วย หากธาตุทะนงก็ยังคงดำรงในเผ่าพันธ์ "ชาติเสือ" เธอจึงเลือกรักษาเกียรติไว้ด้วยการ "ไม่ขายตัว-ไม่ขายใจ" แม้จะมีคำกล่าวราวกับจะมองทะลุหัวใจมนุษย์ด้วยกันว่า…เงิน เกียรติยศ หน้าตา ดูจะเป็นสิ่งล่อใจสำคัญให้มนุษย์ลืมความทะนงตัวโดยสิ้นเชิง…ก็ตาม

การแยกและการรวมกันของสองอาณาจักรเป็นการวัดอำนาจแห่ง "ฟาโรห์" เคยกล่าวกันว่าหากทุตโมซิสที่หนึ่ง ยังมิด่วนเสด็จไปเฝ้าเทพบิดร อาณาจักรธีบิส "อาจจะ" รวมเป็นหนึ่งเดียว บัดนี้กาลล่วงเลย อาณาจักร "ธีบิสบน" กลับมีช่องว่าง ขณะที่ "ธีบิสล่าง" กล่าวกันว่า "งูเห่าแห่งทะเลทราย" ทรงพิษร้ายมหาศาล พระอารมณ์ฟาโรห์ประดุจวายุในทะเลทราย ฟ้าแจ่มใส อยู่ดีๆ แท้ๆ พายุจะละลิ่วล่อง นำความพินาศมาให้ หลังจากนั้นจะระเรื่อย ชื่นฉ่ำ

ไม่ว่า หญิงหรือชาย…ยามรัก หัวใจต่อให้หวานปานใดก็ทิฐิร้อนรุ่มและสับสน มีเพียงสะพานแห่งความเข้าใจ ที่จะคลายร้อนและคอยเชื่อมสายธารแห่งรักสองสายให้ไหลรินมาบรรจบและเคียงคู่กันไปตลอดเส้นทาง "สายใจ" บันทึกเรื่องราวของหญิงสาวสองนาง "สุชาดา สุขุมาลย์" กับชีวิตโยงใยกับชาติตระกูลสูงส่ง ซึ่งต้องพบกับอาการ "จมไม่ลง" ของบิดามารดา ของเก่าซึ่งบอกเล่าความเป็นมาของตระกูล "วรทัศน์" ชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกขายออกไปเพื่อรักษาหน้า รักษาเกียรติ ขาย ขายและขาย จนคิดว่าลูกสาวสองคนก็น่าจะเหมือน "ของอย่างหนึ่ง"

เธอ… มิใช่สายน้ำ แต่เธอเย็นฉ่ำชื่นหวาน เธอ… มิใช่ลำธาร แต่เธอไหลผ่านเนื้อหัวใจ ความรัก… เสลาสลัก สวยใส งามใดเล่า งามใด เทียบได้งดงาม… ความรัก จรดลึกในความทรงจำ ลึกล้ำย้ำรอยสลัก นิรันดรนั้นนานนัก แต่รักนี้… นานกว่านั้น พระโอษฐ์แย้มสดใสกับความทรงจำอันอ่อนหวาน 'เพลงนี้' ร้องประทานครั้งแรกในอุโมงค์น้ำแข็ง เพลง… ที่อ่อนหวานที่สุดของกาสิก เพลง… ที่ผู้ชายจะร้องให้ 'ผู้หญิงคนพิเศษสุด' ฟัง

เจ้าหญิงศาสวัตรา" ซึ่งดำรงพระยศเป็น "อัครราชกุมารี" แห่งศิขิน มีพระนาม มีพระอนุชานาม "เจ้าชายศิขรินทร์" ทั้งสองพระองค์ประทับ ณ คันธามาส ณ หมู่บ้านเล็กๆ ที่ราบสูง ริมภูเขา บัดนี้ต้องส่งพระธิดาองค์โต "เจ้าหญิงศาสวัตรา" สู่เขตหิมวันต์ ฤาว่าพระราชาธิบดีทอดพระเนตรเห็น "ช่องทาง" "หิมวันต์" จะช่วยพระโอรสองค์น้อยได้ นั่นคือหน้าที่แห่งเชษฐภคินีพึงกระทำ การเสด็จ "แผ่นดินหิมวันต์" คือการไปทอดพระเนตร "ฐานอำนาจ" มงกุฎและบัลลังก์ ต้องมี "อำนาจ" รองรับเสมอ

ไร้รักฤามีอะไรเหลือ โลกมีเพื่อรักสิ่งเดียวฤามิใช่ อยู่หรือ… ตาย เก็บรักไปกับนิรันดร์! มือหนึ่งของเธอกำอังค์ที่ห้อยคอ สัญลักษณ์แห่งความเป็นอมตะ อีกมือกำดอกไม้แห่งชีวิต ทุกอย่างอยู่ในกำมือเธอทั้งสิ้น หากบัดนี้ เธอต้องวางใจในทาเอ็ม กฎข้อแรกแห่งความรัก "ถ้าเจ้าไม่วางหัวใจกับรัก เจ้าจะวางหัวใจไว้ที่ใดได้อีก" ปัญญา ความรัก ความซื่อสัตย์อันจะมีต่อกัน เธอเป็นฝ่ายเร้นลี้… จากไป เธอต้องเดินกลับ 'เข้าสู่ตำแหน่ง' ด้วยจิตและวิญญาณตน

"อโณทัย… " สุรเสียงอ่อนละมุนละไม "เธอเคยรักใครบ้างไหม?" ดวงตาคมวาววับ ฉายแววเพ่งพิศอยู่ในส่วนลึก ก่อนที่จะทูลตอบเรียบๆ ว่า "เคยพระเจ้าค่ะ" "ฉันหมายถึงผู้หญิงนะ" "พระเจ้าค่ะ" คำตอบคงราบเรียบเสมอต้นเสมอปลาย "เวลาเธอรักใครคนนั้น เธอรู้สึกยังไง?" อีกฝ่ายหนึ่งยืนนิ่ง ก่อนที่จะทูลตอบด้วยเสียงอันห้าวต่ำลง "กระหม่อมรักเพราะรักพระเจ้าค่ะ"

ความรักครั้งหนึ่งประทับแน่น ความรักครั้งนั้นตราตรึงมิลืม

… ด้วยรัก จิตรัก นำสงบ ด้วยรัก จิตพบ ความอ่อนหวาน

ด้วยรัก จิตฉาย แต่ความงาม ด้วยรัก จิตวาง เดโชลง…

'รัก' ทำให้ทุกสรรพสิ่ง กลับกลาย… งดงาม

สุดปลายอุโมงค์ศิลา แสงเลื่อมพรายหลากรุ้งพวยพุ่ง มุกลินรู้ว่า จุดหมายปลายทางอยู่ตรงนั้น โดยสมองไม่รับรู้ว่าเป็นอะไร หากแค่ "รับรู้" ความรู้นั้นยังก่อความเย็นยะเยือกทั้งตัว เงาพรายพร่างของสารรุ้ง ละม้ายแสงเพชรล้อแสงสว่าง มาจาก "อะไรอย่างหนึ่ง" เป็นลำคล้ายเชือก กองขดซ้อน และที่ต้องแหนงคอตั้งบ่าดู…

รัศมีจันทร์…ผู้หญิงคนหนึ่งหรือเทพเจ้าอย่างเขากล่าวขวัญกันหนอ ถ้าเธอเป็นมนุษย์…ทำไมกำหนดความเป็นความตายให้แก่มนุษย์ด้วยกันได้ และที่สำคัญ ผู้หญิงคนนี้ทรงอำนาจเพราะกุมความลับเกี่ยวกับขุมทรัพย์ไว้

ความพินาศของเผ่าพันธุ์นาคา น่าจะเป็นความพอใจของครุฑา

หาก 'ท่านสดายุ' โอรสในพญาเวนไตย เจ้าแห่งครุฑ ดูจะไม่ชอบพระทัยนัก

'แล้วครุฑไม่เคยพินาศด้วยนาคาหรือ?'

รัศมีจันทร์…ผู้หญิงคนหนึ่งหรือเทพเจ้าอย่างเขากล่าวขวัญกันหนอ ถ้าเธอเป็นมนุษย์…ทำไมกำหนดความเป็นความตายให้แก่มนุษย์ด้วยกันได้ และที่สำคัญ ผู้หญิงคนนี้ทรงอำนาจเพราะกุมความลับเกี่ยวกับขุมทรัพย์ไว้มากมาย

ความพินาศของเผ่าพันธุ์นาคา น่าจะเป็นความพอใจของครุฑา หาก 'ท่านสดายุ' โอรสในพญาเวนไตย เจ้าแห่งครุฑ ดูจะไม่ชอบพระทัยนัก 'แล้วครุฑไม่เคยพินาศด้วยนาคาหรือ?'

มือหนึ่งของเธอกำอังค์ที่ห้อยคอ สัญลักษณ์แห่งความเป็นอมตะ อีกมือกำดอกไม้แห่งชีวิต ทุกอย่างอยู่ในกำมือเธอทั้งสิ้น หากบัดนี้ เธอต้องวางใจในทาเอ็ม กฎข้อแรกแห่งความรัก "ถ้าเจ้าไม่วางหัวใจกับรัก เจ้าจะวางหัวใจไว้ที่ใดได้อีก

"อโณทัย… " สุรเสียงอ่อนละมุนละไม "เธอเคยรักใครบ้างไหม?" ดวงตาคมวาววับ ฉายแววเพ่งพิศอยู่ในส่วนลึก ก่อนที่จะทูลตอบเรียบๆ ว่า "เคยพระเจ้าค่ะ" "ฉันหมายถึงผู้หญิงนะ" "พระเจ้าค่ะ" คำตอบคงราบเรียบเสมอต้นเสมอปลาย "เวลาเธอรักใครคนนั้น เธอรู้สึกยังไง?" อีกฝ่ายหนึ่งยืนนิ่ง ก่อนที่จะทูลตอบด้วยเสียงอันห้าวต่ำลง "กระหม่อมรักเพราะรักพระเจ้าค่ะ"

การแยกและการรวมกันของสองอาณาจักรเป็นการวัดอำนาจแห่ง "ฟาโรห์" เคยกล่าวกันว่าหากทุตโมซิสที่หนึ่ง ยังมิด่วนเสด็จไปเฝ้าเทพบิดร อาณาจักรธีบิส "อาจจะ" รวมเป็นหนึ่งเดียว… บัดนี้กาลล่วงเลย อาณาจักร "ธีบิสบน" กลับมีช่องว่าง ขณะที่ "ธีบิสล่าง" กล่าวกันว่า "งูเห่าแห่งทะเลทราย" ทรงพิษร้ายมหาศาล พระอารมณ์ฟาโรห์ประดุจวายุในทะเลทราย ฟ้าแจ่มใส อยู่ดีๆ แท้ๆ พายุจะละลิ่วล่อง นำความพินาศมาให้ หลังจากนั้นจะระเรื่อย ชื่นฉ่ำ… เมมโนฟิส เป็นดังนั้น

ทั้งปักษาและนาคินทร์! ตำนานแห่งสองเทพ นาคา-ครุฑา และเธอผู้นั้น… มุกลินลวา ความรักยิ่งใหญ่แห่งเทวา แลมนุษย์ ล้วนมิแผกกัน บัดนี้ แม้น พญามาร ก็เป็นเฉกนั้น 'มัน' หักด่านทุกด่านได้ดังใจ

"เจ้าหญิงศาสวัตรา" ซึ่งดำรงพระยศเป็น "อัครราชกุมารี" แห่งศิขิน มีพระนาม มีพระอนุชานาม "เจ้าชายศิขรินทร์" ทั้งสองพระองค์ประทับ ณ คันธามาส ณ หมู่บ้านเล็กๆ ที่ราบสูง ริมภูเขา บัดนี้ต้องส่งพระธิดาองค์โต

ที่ปลายอุโมงค์หิน แสงสีรุ้งระยิบระยับสาดส่องลงมา มุกลินรู้ว่าจุดหมายปลายทางของเธออยู่ที่นั่นโดยที่จิตของเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แค่ “รับรู้” มัน และความรู้นั้นก็ทำให้ร่างกายของเธอเย็นยะเยือก