Hans Gertz vart fødd i Aust-Tyskland i 1940, men kom seg ut av det kommuniststyrde landet i lag med mor si og to søstre etter krigen. Dei kom seg etter kvart til Bergen, der mora var frå. Her levde den unge guten til han var 16 år. Då fekk han seg læreplass hjå ein urmakar i Årdal i Sogn.

Han gjekk på fagskule i Oslo og der fekk han både sveinebrev og meisterbrev i faget. Då hadde han truffe Gudny frå Lærdal, som han var trulova med. Tre år seinare kom han tilbake til jobb i ein urmakarbutikk i Bergen. Men han nærma seg tretti år, og ville helst byrja for seg sjølv.

I 1970 sette dei kursen mot Husnes, der Hans hadde fått tilbod om å kjøpa ein urmakarforretning etter eit dødsbu. Her har familien budd sidan, og her har dei trivst, mellom anna i eiga verksemd. Utanom den altoppslukande jobben, har han drive med både bogeskyting, golf og musikk.

– Kvinnherad er ein fantastisk plass å bu, seier Hans Dieter Horn Gertz i dette lyd-intervjuet. Forutan litt fysiske og medisinske plager her og der, er han lei seg over at så mange nære vener har gått bort siste åra. Det er ikkje kjekt å tenkja på, seier han ettertenksamt. Men samtidig gler Hans seg over livet som har vore, og alt han har fått til i lag med kona si. Det filosoferer han mykje over i dag, for å sjå framover er ikkje alltid så bra når du nærmar deg 85 år. Framtida og slutten på livet kan ein ikkje gjera noko med, anna enn å leva så godt og sunt som mogleg.

Gertz har ei anna glede i livet òg; han reiser rundt på sjukeheimar og andre stader der folk møtes, og spelar munnspel saman med to andre godt vaksne herremenn i Trio Taffel. Trioen er etterspurt, og opptrer ofte og skapar glede der dei stiller opp.

–Musikk og song er viktig i vår alder, seier den pensjonerte urmakaren og optikaren. Nyleg har han òg gitt ut ei lita bok med minner frå eit langt liv, i lag med Trygve Hansen. Hans er vanlegvis ein ivrig bidragsytar på Facebook, men no kjende han på at tida var inne til å dela alle minnene sine med fleire.

– I en tid der mange triste ting skjer i verden, trenger vi alle å få tankene og blikket på noe positivt i hverdagen, skriv forfattaren i føreordet.

https://skimtvis.no/innlegg/2024/hans-gertz-pensjonist-med-munnspel

Lars Jostein Rørvik var knappe 18 år gammal då han i 1966 fekk tilbod om å bli vokalist i dansebandet The Tempers. Seinare har han stått på ulike scenar og sunge i fleire band i over femti år. Ei oppteljing viser at han frå 1979 og utover hadde kring 300 speleoppdrag rundt om i heile distriktet, kven som engasjerte dei og kor mykje dei tente på kvar jobb. Første speleoppdraget var på ein romjulsdans i Friheim, og seinare gjekk det slag i slag både lokalt og i andre delar av distriktet.

Lars Jostein har sine songevne frå faren, som var 1. tenor i Husnes Mannskor og har sjølv også hatt ein kort karriere i mannskoret. Men det var musikken og gitaren som freista mest, og som etter kvart førte han inn på ein veg han framleis følgjer, men no i mindre grad.

– Ja, eg har framleis lyst til å spela og syngja, og opptrer i mindre samanhengar no og då, seier 74-årige Lars Jostein i dette lydintervjuet. Men både Tempers-epoken og andre band han har spelt i alle åra er definitivt slutt. Som det står i songen om Nidelven: «…Nu er du bare minner».

Dei gode minna og kjennskapen Lars Jostein har om alle pop- og rockebanda som har vore i Kvinnherad opp gjennom tidene, har inspirert han til å leggja i veg med eit nytt musikalsk prosjekt, nemleg ei bok om alle banda. Så langt sit han på opplysningar om kring 190 ulike band og totalt mellom 300 og 400 personar som har vore aktive i lengre eller kortare periodar.

Arbeidet hans har ført til stor interesse og entusiasme frå mange hald, som gjer at Lars Jostein har tru på bokprosjektet sitt. Responsen han har fått tyder på det. Planen er at boka skal koma ut våren 2023 i samarbeid med forlaget Skimtvis.

Frode Sæbø var blant mannskapet på fiskeskøyta «Fjelldur», som i 1972 hadde fått oppdraget med å reisa til eit småbruk på Borgundøy i Fjelberg for å henta sauene til Tjerand Aske – med tvang. Oppdragsgjevar var dyrevernnemnda i Kvinnherad kommune. Frode var på fiske og minnest enno det uvanlege ærendet han og nokre andre ungdommar frå Halsnøy var med på.

Dei fiska godt det året, kan Frode hugsa. Men denne dagen i 1972 var det noko heilt anna enn fiske mannskapet på «Fjelldur» tenkte på.

– Det var litt spennande for oss, kan du vita, for noko slikt hadde vi aldri vore med på før, fortel Frode i dette lyd-intervjuet. Dessutan gjorde alt eit sterkt inntrykk, spesielt på oss ungdommane, eg var jo berre 16 år den gongen. Trist var det også, men eg meiner det var rett det som vart gjort, seier Frode Sæbø i dag.

Sauene på Aske var i så dårleg forfatning at dyrevernet ikkje hadde noko anna val enn å gripa inn.

Men for Tjerand vart det ein tung dag, til liks med det som skjedde 14 år tidlegare, i 1958. Skilnaden var at det denne gongen ikkje hadde vore noko opprivande sak i rettssystemet. Dyrevernnemnda åleine hadde bestemt at sauene skulle takast, og ba lensmannen om hjelp til gjennomføring av vedtaket.

Det var alminneleg kjent at det ikkje stod så bra til med sauene til Tjerand, fortel Frode. Dei blei rett og slett vanskjøtta på grunn av fôrmangel.

– Utifrå eit dyrevernomsyn var det heilt sikkert rett det som vart gjort den gongen, seier Frode Sæbø. Tjerand hadde mista kontrollen over situasjonen, og problema hadde vokse han over hovudet. Det var sjølvsagt trist, men heilt nødvendig når vi såg korleis dyra hadde det.