Now, the human being understands how crucial it is—for achieving and attaining inner peace—to manage their method of entering the shaped (formal) space, their susceptibility to its influence, and the analytical processes within the mind as mechanisms of thought. This importance is directly related to the degree to which the mind can extract concepts from shaped information and, subsequently, to the extent of mental activation and how inspiration occurs within the mind.

Through personal experience, the human remembers instances of illusory, imagination, and dreaming (envisioning), all triggered by mental stimulation. These experiences make the individual aware of the existence and role of the unconscious mind. Even within this mental domain, without deliberate thinking, the person acquires concepts.

If the mind reaches a sufficient level of self-awareness and recognition of its own capacities and talents, the person becomes fully conscious of their position and influence over other minds—using the mise-en-scène or environment of the shaped world consciously and with necessary caution. At this point, the person seeks tools and methods to share their discoveries with others. Thus, within the existing shaped environment, they deliberately organize and construct a new shaped environment for communicating with other minds.

Moral vigilance, therefore, is defined as the human’s attentiveness to both their influence on others and their receptivity within an organized shaped environment.

اکنون انسان می­داند که برای رسیدن و نائل شدن به آرامش، نحوه ورود به فضای شکلی و تأثیر‌پذیری از آن و روش های تحلیلی در ذهن، به عنوان مکانیسم تفکر، چقدر مهم است. این اهمیت مربوط به میزان استخراج مفاهیم از اطلاعات شکلی است و در ادامه میزان فعال شدن ذهن و چگونگی حادث شدن الهام در آن است. انسان در تجربه خود، توهم، تخیل و رؤیاپردازی را پس از تحریک ذهنی بخاطر دارد. این موارد او را متوجه ذهن ناخودآگاه می­نماید. در این فضا نیز او بدون تفکر، مفاهیمی را بدست می­آورد. اگر ذهن به اندازه کافی به خودشناسی و آشنایی با ظرفیت­ ها و استعدادهای خود نائل شود به مقام خود در تأثیرگذاری در سایر ذهن­ ها با استفاده از صحنه یا محیط دنیای شکلی به‌صورت آگاهانه و با احتیاط لازم واقف می­شود. حال، او به دنبال ابزارهایی برای به اشتراک­گذاریِ یافته ­های خود است، پس در محیط شکلی موجود، خود محیط شکلی جدیدی را برای ارتباط با سایر ذهن­ها ترتیب می­دهد. تقوا، توجه انسان به نحوه تأثیرگذاری و تأثیر‌پذیری در محیطِ شکلیِ سازمان­دهی شده است.

To watch the video version of this episode, click here