कदाचित् कश्चन धनिकः कस्यचन उत्कृष्टकलाकारस्य समीपं गत्वा स्वस्य चित्रं लेखयितुम् प्रार्थितवान् । चित्रकारेण चित्रं लिखितं, किन्तु धनिकः सादृश्यरहितताम् आरोप्य चित्रं न क्रीतवान् । चित्रकारेण द्वितीयम् उत्कृष्टं चित्रम् अपि लिखितम् । तदपि चित्रं धनिकः निराकृतवान् दोषान् प्रदर्श्य । खिन्नः चित्रकारः मित्रेण सह विचार्य धनिकस्य गृहं गत्वा अवदत् 'यतो हि चित्रद्वये अपि भवतः सादृश्यं नास्ति, बहवः दोषाः सन्ति, ते चित्रे विकलाङ्गानां निमित्तं धनसङ्ग्रहाय उपयोगं करिष्यामि' इति । एतत् श्रुत्वा धनिकः आत्मदोषं ज्ञात्वा, यथा योग्यं धनं दत्त्वा च उभयमपि चित्रं क्रीतवान् ।
(“केन्द्रीयसंस्कृतविश्वविद्यालयस्य अष्टादशीयोजनान्तर्गततया एतासां कथानां ध्वनिप्रक्षेपणं क्रियते”)

Once, a wealthy man approached a skilled artist and requested a portrait of himself. The artist painted the portrait, but the wealthy man rejected it, claiming it lacked resemblance. The artist then created a second, even finer portrait, but again the man dismissed it, pointing out supposed flaws. Disheartened, the artist discussed the matter with a friend and decided to visit the man's home. There, he said, “Since both portraits lack resemblance and contain many flaws, I will use them to raise funds for the disabled.” Hearing this, the wealthy man realized his own shortcomings. Filled with remorse, he paid the appropriate amount and purchased both paintings.