検索キーワード： ナレーター "Michal Breitenwald" すべてのカテゴリー

Wszystkie wątki cyklu "W poszukiwaniu straconego czasu" zostają zamknięte w ostatniej,siódmej części- "Czasie odnalezionym". Schorowany Marcel przebywa w sanatoriach, odwiedzając Paryż tylko okazjonalnie. Odwiedza Guermantesów, spaceruje z Gilbertą lub samotnie po okolicy. Wspomina i podsumowuje swoje życie i wreszcie postanawia je opisać.

"Nie ma Albertyny" to szósta czesc cyklu "W poszukiwaniu straconego czasu". Bohater rozstal sie z Albertyna, ale zaluje tego i pragnie ja odzyskac. Niestety, dowiaduje sie, ze ukochana zginela w wypadku. Zyskuje tez potwierdzenie, ze byla homoseksualistka. Jest juz za pózno na wszystko... poza rozpacza i spózniona zazdroscia.

Marcel powoli godzi sie ze strata. Ponownie spotyka Gilberte, wyjezdza w podróz do Wenecji. Zycie bez Albertyny jest mozliwe.

Zainspirowana ludowa basnia epopeja fantastyczna opisujaca niezwykle przygody dwóch olbrzymów: Gargantui i jego syna Pantagruela. Jest to lsniaca rubasznym, czesto wulgarnym humorem opowiesc, w której groteska przeplata sie z szalona fantazja. Nauki, jakie pobieraja bohaterowie, bitwy i pojedynki, które tocza, ich niekonczace sie uczty, wedrówki, sady, zarty, fortele, parodystyczne debaty z ówczesnymi autorytetami - wszystko to sluzy autorowi za kanwe dla swobodnej, niczym niekrepowanej satyry na caly otaczajacy go swiat.

Reporterskie śledztwo podążające „ścieżką szczurów" znaną z „Akt Odessy". Autor, poszukując związków pomiędzy III Rzeszą a dyktaturami południowoamerykańskimi, staje w progu bezpiecznej kryjówki jednego z najbardziej poszukiwanych i nigdy nieodnalezionych niemieckich nazistów, Josefa Mengelego – zwanego „Aniołem Śmierci" lub „Mefisto z Auschwitz". Ilu podobnych do niego, choć mniej znanych, uniknęło międzynarodowej sprawiedliwości po II wojnie światowej? Ilu powróciło po latach do Niemiec ze złotem zrabowanym ofiarom hitlerowskiego terroru?

JEŚLI NIE UMIEMY SIĘ UPOMNIEĆ O TYCH, KTÓRZY GINĘLI W OKRUTNY SPOSÓB, TYLKO DLATEGO, ŻE BYLI POLAKAMI, NIE ZASŁUGUJEMY NA MIANO WSPÓLNOTY. Najbardziej osobista książka Stanisława Srokowskiego, pisarza od lat upominającego się o sprawiedliwość i szacunek dla ofiar rzezi kresowej. To antologia i chronologia zbrodni ukraińskiego ludobójstwa na Kresach, która pozwoli słuchaczowi uporządkować swoją wiedzę na ten ciągle zakłamywany temat.

Wieczny mąż, podobnie jak inne utwory Dostojewskiego, zbudowany jest na charakterystycznych dla prozy rosyjskiego pisarza "przeklętych problemach”. Wiarołomstwo, żądza zemsty, topienie własnych lęków i rozpaczy w alkoholu, psychologiczny sadyzm i masochizm – oto, co dręczy jego bohaterów. Dostojewski ukazuje ich w całym wewnętrznym skomplikowaniu, jako jednostki głęboko nieszczęśliwe, napiętnowane poczuciem klęski i winy. Późną nocą mieszkanie Wielczaninowa niespodziewanie odwiedza Trusocki, znajomy gospodarza sprzed lat.

Wydana w pierwszej połowie XX wieku powieść przedstawia historię namiętnego romansu angielskiej arystokratki z leśniczym. Młoda, atrakcyjna Constance Reid poślubia baroneta, Clifforda Chatterley, który wyrusza na front. Niestety, powraca sparaliżowany od pasa w dół. W społeczeństwie, gdzie wiktoriański rygor jest świętym prawem, a pragnienia serca są zbrodnią, kobiecość ma ustąpić pola obowiązkom opiekunki i statecznej matrony. Ta w sumie prosta historia może być opowieścią o bardzo różnych rzeczach. O różnicach klasowych, o znaczeniu seksu w życiu człowieka, jak i o prawie kobiety do miłości.

Minione 70 lat udowodniło, że nasz kraj może istnieć bez Kresów Wschodnich, chociaż polska dusza wiele straciła na tej separacji. Po "Ostatnich latach polskiego Lwowa" oraz "Ostatnich latach polskiego Wilna" tym razem prezentujemy książkę poświęconą mniejszym ośrodkom kresowym. Znalazły się tu opowieści o przemytnikach z polsko-sowieckiego pogranicza, historie ówczesnych celebrytów, ich romanse i skandale, anegdoty z najpopularniejszych kurortów II RP, egzotyczne obrazki z Polesia, a także dzieje flotylli pińskiej i Korpusu Ochrony Pogranicza.

Czy Polska może istnieć bez Lwowa? Ostatnie siedemdziesiąt lat udowadnia, że jest to możliwe, ale polska dusza mocno straciła na tej separacji. Jak magię miasta, porównywanego nieraz do Florencji, legendę stolicy polskiej przedwojennej kultury i elegancji, przełożyć na język zrozumiały dla współczesnego pokolenia? Wehikuł czasu, prowadzony przez znanych popularyzatorów historii, zaprasza na pokład.

Czy Polska może istnieć bez Wilna? Ostatnie siedemdziesiąt lat udowadnia, że jest to możliwe, ale polska dusza mocno straciła na tej separacji. Jak magię miasta, porównywanego do Paryża i Jerozolimy, jedną ze stolic polskiej przedwojennej kultury i elegancji przełożyć na język zrozumiały dla współczesnego pokolenia? Wehikuł czasu, prowadzony przez znanych popularyzatorów historii, zaprasza na pokład.

Fiodor Dostojewski – mistrz zaglądania do duszy – w czterech nowelach zawartych w tym zbiorze opowiada cztery cudownie różne historie. Ich spoiwem jest sam Dostojewski, jego bohaterowie zawieszeni w świecie iluzji, zazwyczaj w hierarchii społecznej gdzieś pośrodku, z marzeniami by być bogatsi, by żyć pełnią życia a nie w duszącej atmosferze ich otaczającej, którą przecież sami tworzą. Pełni przebiegłości i wyszukanych form towarzyskich, pełni grzeczności a zarazem brutalni w swych dążeniach.

Pozycja zaliczana do powieści sentymentalnych w dorobku pisarza. W utworach tych autor nie wzdraga się przed obnażaniem jasnych i ciemnych (tych jest więcej) stron z życia marginesów społecznych Petersburga. Znamienne jest to, że zło i zgnilizna moralna dominują nad dobrem. Dominują naturalnie w sensie ilościowym, bo przewagę moralną Dostojewski daje dobru. Skrzywdzeni i poniżeni to przede wszystkim powieść o przebaczeniu. Dokładniej mówiąc, o przebaczeniu przez ojca córce, ale i na odwrót.

Ta niewielkich rozmiarów powieść Dostojewskiego, przenosi nas do fikcyjnego Ruletenberga, w którym ważą się losy arystokratycznej rodziny i osób z nią związanych. Wszyscy grają: sami ze sobą, z najbliższymi, z losem; grają pasjami, zatracając się całkowicie. Nawet stareńka "la baboulinka", 75-letnia Antonida Wasiliewna, która – mogłoby się wydawać – bezbłędnie demaskuje zakłamanie bliskich i ukazuje ich prawdziwe motywy, sama daje się porwać emocjom gry w kasynie przegrywając pieniądze przeznaczone na remont cerkwi. Autor z niezwykłą precyzją opisuje wir uczuć, w jaki wpadają hazardziści.

Rodzina Jondrette, złożona z ojca, matki, dwóch nastoletnich córek Eponiny i Anzelmy oraz dwunastoletniego Gavroche’a żyje w paryskiej ruderze. Ich sąsiadem jest Mariusz Pontmercy. Narrator cofa się w czasie, by opisać dzieciństwo Mariusza: wychowywał go dziadek, zajadły rojalista, nienawidzący rewolucji i Napoleona. Uniemożliwiał on chłopcu kontakt z ojcem, pułkownikiem napoleońskim. Mariusz dowiaduje się, że jego ojciec, nie mogąc się z nim spotykać, wielokrotnie obserwował syna podczas nabożeństw w kościele, ukrywając się za filarem.

Któregoś dnia w prowansalskim miasteczku Digne zjawia się wypuszczony z więzienia Jean Valjean. Jedyną osobą, która przyjmuje go przychylnie, jest biskup. Valjean ucieka w nocy, kradnąc zastawę stołową. Zostaje zatrzymany przez policję, biskup jednak zapewnia, że sam podarował mu srebra. Po odejściu policjantów stwierdza, że w ten sposób wykupił duszę Valjeana od sił zła i oddał Bogu. Były więzień postanawia zmienić swoje życie.