Niderlandzki artysta przedstawia nam w swoim obrazie wnętrze zamkowej komnaty otwartej trzema oknami na krajobraz idealnego miasta. W tym samym wnętrzu umieszcza Madonnę z Dzieciątkiem i przyklękającego przed Nią św. Łukasza, który w szybkim szkicu utrwala rysy Maryi. Zarówno święty malarz jak i my zostajemy dopuszczeni do oglądania bardzo intymnej sceny karmienia Dziecka. W przedstawieniu bardzo odczuwalny jest nastrój spokoju i ciszy, którego nie burzy ani obecność Łukasza ani kolejnych pokoleń oglądających.

Vasari -autor żywotów słynnych artystów malarzy, rzeźbiarzy i architektów przedstawia nam św. Hieronima na pustyni otoczonego niemal z każdej strony przez pokusy. Jedyną bronią świętego jest krucyfiks, w który wpatruje się usiłując odgonić od siebie uderzające pokusy miłości, nieczystości a nawet pokusę sławy. Stylistycznie artysta wykorzystuje doświadczenie wielu mistrzów dojrzałego renesansu, wzoruje się także na Michale Aniele, który do końca życia pozostawał dla Vasariego największym artystycznym autorytetem.

Obraz ukazuje nam wizję św. Dominika, podczas której święty ten otrzymuje od Maryi różaniec, jako powszechne narzędzie pomocne człowiekowi w każdej trudnej sytuacji. Na obrazie dostrzegamy ludzi wszystkich stanów i w różnym wieku, którzy czekają na różaniec. Mężczyzna, który spogląda na nas i szarpie za rękaw Dominika, próbuje skupić uwagę świętego na kolejnych pokoleniach oglądających, którzy podobnie jak ludzie jemu współcześni przychodzą prosić o szczególną interwencję Maryi i Jezusa w swoim życiu a różaniec pozostaje dla nich najlepszym łącznikiem ze światem duchowym.