Kepa Junkera ideien sortzaile nekaezina da, edozein unetan eta toki guztietan konposatzeko gai, bera gogoratzen duen bezala, paperik ez zuenean erantzungailu automatikoetan hitz eginez. Bere lehen lana, Uriondo, argitaratu zuenetik etengabe berrasmatzen aritu da, sormen iturri agortezin batekin; hori bera azpimarratzen dute bere laguntzaileek, hala nola Juan Carlos Cambasek. Kepa­rentzat musika lotura da: publikoarekin, beste artistekin, bizitzarekin. Etxea bezalako proiektuak, euskaraz kantatzen duten ahots handiekin, berak ehuntzen duen sare horren sinbolo dira. Perfekzionismoa eta dedikazioa bere ibilbidearen ezaugarri dira, eta adiskidetasunarekin duen harremana sakona, eskuzabala eta bizigarria da. Pilar del Río, José Ignacio Usabiaga edo bere ama bezalako ahotsek osatzen dute erretratu korala: inoiz kontzertu bera errepikatzen ez duen musikaria, emozio eta umoretik probokatzen eta eraldatzen duena, eta bere musikarekin entzuten dutenei haziak ereiten jarraitzen duena.

Radio Bilbaok 'Las voces de Kepa' podcastaren lehen kapituluaren aurkezpena egin du, non artistaren bizitzako pertsona garrantzitsuek bere figura hobeto ezagutzen laguntzen diguten. 'La vida en una partitura' saioan berriro entzuten dugu Keparen ahots klonatua adimen artifizialaren bidez: "Nire etxean gauza fisiko gutxi zeuden, hori egia da. Baina bazegoen zerbait garrantzitsuagoa, musikaren indarra. Aurkikuntza gertatzen da. Ez duzu unea aukeratzen. Eta nik gogoratzen dut gauza desberdinak sentitzen nituela lehenengo aldiz instrumentu bat jo nuenean, eta baita niretzat jotzen nuela ere, bakarrik niretzat". Baina 'Las voces de Kepa' saioan beste batzuk dira haren garrantzia hobeto ulertzen laguntzen digutenak, hala nola bere alaba Sunne, arreba María edo Sonia Navas, zazpi urte igaro dira izan zuen iktusetik berreskuratzeko prozesuan funtsezko pertsona izan zena. Atal honetan, gainera, orkestrako zuzendari Juanjo Menaren ikuspegia jasotzen dugu, baita bere ikasle Xabi Bilbaorena, gaitero José Ángel Heviarena eta Aita Menni Ospitaleko Neuroerrehabilitazio Zerbitzuko koordinatzaile Juan Marínena ere. Era berean, Kepaz beren ikuspegia eskaintzen digute Joxe Inazio Usabiaga, Euskadiko Orkestrako zuzendari teknikoa, eta Itziar Prieto biolin-jotzaileak.

2018ko abenduan, Kepa Junkerak iktus hemorragiko bat izan zuen Ganten, Belgikan, eta larrialdiz operatu ondoren, koman geratu zen. Albisteak bere ingurua harritu zuen, ohituta baitzeuden bera gaixorik egonda ere eszenatokian ikustera. Familia Bilbotik bidaiatu zen, ziurgabetasunaren eta mediku langileekin komunikatzeko zailtasunen artean. Esnatu zenean, begien bidez bakarrik komunikatu zitekeen. Eragin emozionala oso sakona izan zen, bereziki seme-alabentzat, ZIUan ia ezagutzen ez zuten aita ikusi baitzuten. Atalak testuinguru medikoa, lesioaren larritasuna eta istripuaren ondorengo lehen egun gogorrak gogorarazten ditu. Halaber, iktusak kaltetutako beste familien istorioak ere gurutzatzen dira, hala nola Sonia Navasena. Zenbait ebakuntza eta hilabeteetan zaintza intentsiboetan egon ondoren, Kepa Bilbora eraman zuten eta gero Mondragóneko errehabilitazio zentro batera. Kontaketak prozesuaren gogortasuna eta Keparen barne-indarra transmititzen ditu. Ondorioak gorabehera, bere memoria eta borondate artistikoa bere horretan jarraitzen zuten.