エピソード

  • Historia kieleckich ulic. Czarnowska

    Historia kieleckich ulic. Czarnowska
    2025/09/12
    W miejscu, w którym obecnie znajduje się ulica Czarnowska pierwotnie znajdowały się wsie Czarnów Rządowy oraz Czarnów-Osiedle. Później, gdy tereny te zostały włączone do Kielc, w tej części miasta ulokowały się zakłady przemysłowe. - Wieś Czarnów została wyłączona z Niewachlowa i przyłączona do Kielc w 1966 roku. Natomiast ulica Czarnowska wykształciła się wówczas, gdy do Kielc dotarła kolej, a więc pod koniec XIX wieku. Wcześniej była polną drogą wiodącą z Kielc przez bród, a następnie kamienny most na rzece Silnicy, do wsi Czarnów. Wówczas w Kielcach nie było torów i dworców, autobusowego i kolejowego. Pod koniec XIX wieku przy ulicy Czarnowskiej mieściły się przede wszystkim zakłady przemysłowe – mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. Na początku XX wieku przy ulicy Czarnowskiej dominowała zabudowa przemysłowa. Funkcjonowała fabryka rektyfikacji spirytusu „Etyl” oraz elektrownia kielecka. Była także wytwórnia wód gazowanych oraz magazyny wojskowe. - Ulica Czarnowska zyskała na znaczeniu komunikacyjnym dopiero w latach 60. minionego wieku. Wówczas wybudowano dworzec autobusowy, kompleks budynków mieszkalnych i pawilon handlowy. Z kolei w 1963 roku otwarto kino „Romantica”. W ten sposób powstała wielkomiejska pierzeja, która kończyła się budynkiem hotelu – dodaje Krzysztof Myśliński. Przy ulicy Czarnowskiej znajduje się jeden z najciekawszych obiektów w Kielcach, a zarazem najbardziej charakterystycznych budynków w Polsce - dworzec autobusowy. Budowę rozpoczęto w 1975 roku, a do użytku dworzec został oddany 20 lipca 1984 roku. Na czterohektarowej działce powstał budynek o powierzchni 1 800 metrów kwadratowych i 3 000 metrów kwadratowych powierzchni użytkowej. Dworzec był przystosowany do obsługi 1 500 autobusów i 24 tysięcy pasażerów na dobę. W 2016 roku miasto Kielce kupiło nieruchomość, a w latach 2018-2020 przeprowadzono generalny remont dworca. Unikalna konstrukcja i wyjątkowe rozwiązanie komunikacyjne zostało zachowane.
    続きを読む 一部表示
    4 分
  • Historia kieleckich ulic. Żytnia

    Historia kieleckich ulic. Żytnia
    2025/09/05
    Żytnia, Kornstraße, Jana Waligóry i ponownie Żytnia. Nazwa jednej z ważniejszych ulic w centrum Kielc wielokrotnie się zmieniała. Ulica Żytnia powstała w latach 20. XX wieku. Miała wówczas jedną jezdnię. W latach 50. minionego wieku została rozbudowana i stała się dwupasmową arterią miejską. W czasie II wojny światowej nazwę Żytnia zmieniono na niemiecką – Kornstraße. Po wojnie była to natomiast ulica Jana Waligóry. Do nazwy Żytnia powrócono w latach 90. XX wieku. - Kielce w okresie międzywojennym kończyły się na ulicy Żytniej, przy której znajdowało się kilkanaście kamienic z lat 20. i 30. minionego wieku. W latach 60. ulicę Żytnią rozbudowano. Pod linią kolejową Kielce – Kraków wybudowano wiadukt, powstała hala sportowo-widowiskowa oraz osiedle Chęcińskie. A Żytnia zyskała połączenie z nową wówczas ulicą Grunwaldzką. Jednocześnie ulica Żytnia stała się ważnym węzłem komunikacyjnym. Można powiedzieć miejskim dworcem, tzw. czerwonych autobusów – mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. Po raz kolejny ulica Żytnia zmieniła się w latach 2011-2013. Wówczas wybudowany został Węzeł Żytnia, który tworzy 350-metrowy wiadukt będący elementem bardzo ruchliwego skrzyżowania ulic Żytniej, Żelaznej i Armii Krajowej.
    続きを読む 一部表示
    4 分
  • HISTORIA KIELECKICH ULIC. Krakowska

    HISTORIA KIELECKICH ULIC. Krakowska
    2025/08/29
    Ulica Krakowska w Kielcach to jedna z najważniejszych i najdłuższych arterii w mieście. Jej początki sięgają średniowiecza i związane są z tzw. Krakowską Rogatką – punktem poboru opłat na drodze z Kielc w kierunku Krakowa. - Pierwsze udokumentowane wzmianki o ulicy Krakowskiej pochodzą z przełomu XVIII i XIX wieku. Wówczas została oznaczona na pierwszych, w miarę dokładnych mapach - mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. Nazwa ulicy Krakowskiej pochodzi od punktu poboru opłat za wjazd do Kielc, który był zlokalizowany w okolicy obecnego skrzyżowania ulic Krakowskiej, Jana Pawła II, Miodowicza i Ściegiennego. Punkt funkcjonował do 1931 roku, wówczas zlikwidowano opłaty rogatkowe. Współcześnie nazwą Rogatki Krakowskiej określa się teren między zbiegiem ulic Jana Pawła II, Ogrodowej i Seminaryjskiej oraz Krakowskiej, Miodowicza i budynkiem Wojewódzkiego Domu Kultury przy ulicy Ściegiennego. - Do początku XX wieku nie była to ulica tylko szosa, ponieważ znajdowała się poza granicami miasta. Wówczas to było przedmieście Kielc, przy którym znajdowały się kamieniołomy i tereny przemysłowe. W latach 30-tych minionego wieku ulicę Krakowską zaczęto pokrywać asfaltem. Wcześniej była to bita droga, wykorzystywano do tego celu wapienny tłuczeń. Do początku lat 60-tych znajdowały się przy niej przede wszystkim parterowe, drewniane domy – dodaje Krzysztof Myśliński. Obecnie ulica Krakowska ma ok. 8 km długości. Łączy centrum Kielc z Białogonem i Słowikiem. Przez wiele lat była ważnym szlakiem tranzytowym przez miasto – miejskim odcinkiem drogi krajowej nr 7. Do lat 60-tych minionego wieku była także ważną drogą wiodącą do kamieniołomu na Kadzielni. W XX wieku ulica Krakowska została rozbudowana, powstały przy niej domy, a następnie bloki, między innymi osiedle Podkarczówka, a także kryta pływalnia. Wybudowano także wiadukt nad linią kolejową Kielce - Kraków.
    続きを読む 一部表示
    4 分
  • Historia kieleckich ulic. Pakosz

    Historia kieleckich ulic. Pakosz
    2025/08/22
    Pakosz to południowa część Kielc znajdująca się pomiędzy Kadzielnią a Pasmem Posłowickim i Pasmem Dymińskim. To także krótka ulica wiodąca od ulicy Marmurowej do ulicy Biesak. Pakosz został włączony administracyjnie do Kielc na początku minionego wieku. Obecnie zabudowę tej części stolicy województwa świętokrzyskiego tworzy głównie ciasna zabudowa domów jednorodzinnych. - Pakosz to południowe przedmieścia Kielc położone za Kadzielnią, dawnymi terenami przemysłowymi - mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. - Pakosz wspomniany został po raz pierwszy w 1664 roku. Wówczas w księgach chrzcielnych kieleckiej katedry zapisano imię i nazwisko Jakub Pakosz. Kolejny raz nazwa Pakosz pojawia się w XIX wieku przy zapisie właściciela młyna. Pakosz rozwinął się bowiem za sprawą niewielkiej rzeki Silnica, nad którą powstało ówczesne zaplecze gospodarcze Kielc. W tej części miasta znajdowało się wiele młynów i kuźni - opowiada. Z Pakoszem, przez który przepływa rzeka Silnica, sąsiaduje Kadzielnia, gdzie od XVIII wieku wydobywano skały wapienne. Eksploatacja kamienia trwała do 1962 roku. Wówczas utworzono rezerwat przyrody Kadzielnia. W 1971 roku otwarto natomiast amfiteatr. Na Pakoszu znajduje się budynek dawnego kina Skałka, które funkcjonowało od lat 50-tych do końca lat 70-tych minionego wieku. - To ostatni zachowany budynek po tzw. wapiennikach na Kadzielni - dodaje Krzysztof Myśliński. I dodaje, że na Pakoszu można dostrzec jeszcze pozostałości pierwszej w Kielcach oczyszczalni ścieków oraz zabudowania po koszarach 2 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów. Z Pakoszem graniczy Stadion Leśny, którego teren wyznaczają ulice Marmurowa, Szczepaniaka, Kusocińskiego i Okrężna oraz aleja Na Stadion, a także tereny leżące na zachód od ulicy Kusocińskiego, na których znajdowała się między innymi jednostka wojskowa (Brygada Łączności Ziemi Kieleckiej), a teraz część tych terenów wykorzystuje policja. Obecnie, w północnej części, znajdują się cmentarz żydowski oraz Stadion lekkoatletyczny i Hala Legionów, a w południowej części Park Baranowski, na terenie którego był basen leśny. W czasie II wojny światowej Stadion Leśny był miejscem masowych egzekucji kielczan, między innymi Wojciecha Szczepaniaka - członka Szarych Szeregów, żołnierza Armii Krajowej. Wcześniej, na przełomie lat 20-tych i 30-tych XX wieku, w tej części Kielc powstał kompleks sportowo-rekreacyjny składający się z boisk, skoczni narciarskiej, toru saneczkowego, basenu, kortu tenisowego i toru do wyścigów konnych.
    続きを読む 一部表示
    5 分
  • Historia kieleckich ulic. Skwer im. Stefana Żeromskiego

    Historia kieleckich ulic. Skwer im. Stefana Żeromskiego
    2025/08/08
    Skwer im. Stefana Żeromskiego w Kielcach to wyjątkowe miejsce na mapie Kielc. Na niewielkiej przestrzeni w ciągu minionych dwóch wieków zaszły bardzo duże zmiany. Zarówno architektoniczne, jak i funkcjonalne, a nawet ideowe.Kanonie, cerkiew, pomnik wdzięczności Armii Czerwonej, a obecnie monument upamiętniający żołnierzy Armii Krajowej - tak przez dziesięciolecia zmieniał się skwer im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. - Pierwotnie ten teren był własnością dwóch kieleckich kanoników. Tuż po tuż po powstaniu styczniowym został zarekwirowany przez władze rosyjskie - mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków.CerkiewW latach 1867-1870 Rosjanie wznieśli prawosławną świątynię – Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego. Budynek wybudowano na należącym do kościoła katolickiego dawnym placu kanoników krakowskich. Tuż obok barokowej katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W związku z budową cerkwi wyburzono bramę krakowską przebiegającą nad dzisiejszą ulicą Jana Pawła II. Cerkiew miała górować nad miastem i dlatego z wież Pałacu Biskupów Krakowskich usunięto wysokie hełmy. Zdemontowano także pałacowe portale, które zostały przeniesione do budowanej świątyni. Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego zaprojektował architekt Franciszek Ksawery Kowalski. Wybudowana na planie krzyża greckiego świątynia miała pięć kopuł. Mogła pomieścić ok. pół tysiąca wiernych. Cerkiew została wyświęcona 21 maja 1870 roku, a w 1885 roku świątynię wyniesiono do godności soboru. Podczas I wojny światowej świątynia w znacznym stopniu uległa zniszczeniu. Po wojnie, w latach 1920-1924, budynek był wykorzystywany jako rzymskokatolicki kościół garnizonowy. Po jego przeniesieniu do budynku byłej cerkwi prawosławnej pod wezwaniem św. Mikołaja (przy ulicy Chęcińskiej) sobór na obecnym Skwerze im. Stefana Żeromskiego ulegał dalszej dewastacji. Pod koniec lat 20-tych XX wieku zdecydowano o jego rozbiórce. Ostatecznie cerkiew pomiędzy obecnymi ulicami Wesołą i Jana Pawła II wyburzono w 1933 roku w ramach akcji rewindykacji cerkwi prawosławnych. - Okrągły plac, rosnące wokół niego kasztanowce doskonale dokumentują miejsce, w którym stała cerkiew - wskazuje Krzysztof Myśliński.Pisarz i jego skwerJakie związki ze skwerem miał Stefan Żeromski? Pisarz mieszkał na stancji przy obecnym Placu Wolności. W drodze do gimnazjum mijał więc świątynię, która znajdowała się w sąsiedztwie Męskiego Gimnazjum Rządowego w Kielcach mieszczącego się w latach 1873-1915 w budynku przy ul. Jana Pawła II 5. Stefan Żeromski wspomina o cerkwi w utworze „Wybieg instynktu” z 1920 roku: „Działo się, - oczywiście, - w starem mieście Kielcach, za czasów moskiewskiego w niem rozbijania się i panoszenia. Byliśmy, - ósma klasa gimnazyalna, - pilnowani i strzeżeni, jak gromadka dziatek, którą należy trzymać nie byle jak w ryzach, żeby sobie snać jakiego kuku nie zadała. Po godzinie ósmej wieczorem nie wolno nam było pod żadnym pozorem wychodzić z domu i „znajdować się na ulicy”. Wyjątek stanowiły eskapady nocne ze starym nauczycielem matematyki i fizyki, Gracyanem Czarneckim, „na gwiazdy”, gdy, wyniósłszy na wzgórek obok cerkwi moskiewskiej jego własne lunety i przyrządy, zapalaliśmy się do astronomii.(...)”.PomnikiPo II wojnie światowej w miejscu Cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego wzniesiono pomnik Wdzięczności Armii Czerwonej. Obelisk odsłonięto 15 lipca 1945 roku. Dedykowany „bratniej” armii pomnik, decyzją z 1990 roku, miał zostać przeniesiony teren cmentarza żołnierzy Armii Czerwonej. W czasie demontażu uległ jednak poważnemu uszkodzeniu i ostatecznie został rozebrany. 20 sierpnia 2005 roku na skwerze im. Stefana Żeromskiego odsłonięto wysoki na sześć metrów pomnik Armii Krajowej autorstwa profesora Wincentego Kućmy. Wykonany z patynowanego brązu monument ma kształt łuku wyciętego w środku zarysem jodły (kryptonim „Jodła” nosił kielecki okręg, a w czasie akcji Burza – korpus Armii Krajowej). W podstawę pomnika wkomponowane zostały sylwetki partyzantów. Po obydwu stronach łuku wyryte są natomiast informacje o Polskim Państwie Podziemnym oraz o Armii Krajowej. Uroczystego odsłonięcia pomnika dokonali między innymi generał Antoni Heda „Szary”, pułkownik Kazimierz Załęski „Bończa” i major Edmund Majchrowicz „Sawan”. Kolejne zmiany na Skwerze im. Stefana Żeromskiego zaszły dekadę temu. Odnowiono alejki, posadzono zieleń. Zamontowano także biało-czerwone podświetlenie pomnika Armii Krajowej oraz maszt na flagę. Przebudowa została zaplanowana w taki sposób, aby zachować historyczną, XIX-wieczną oś miejską przebiegającą przez ulicę Głowackiego, Plac Wolności, ulicę Mickiewicza i skwer.
    続きを読む 一部表示
    3 分
  • Historia kieleckich ulic. Leśna i Orla

    Historia kieleckich ulic. Leśna i Orla
    2025/08/01
    Historia znajdujących się w ścisłym centrum Kielc ulic Leśnej i Orlej jest bardzo długa. Sięga początku XIX wieku. Pierwotnie były to polne, gruntowe ulice zapewniające transport towarów na Rynek.

    Ulica Leśna
    Ulica Leśna pierwotnie łączyła się z Piotrkowską. Dziś ulice rozdziela Plac Konstytucji 3 Maja. Przy ulicy Leśnej znajdowały się między innymi pierwsze placówki oświatowe w Kielcach. W okresie międzywojennym przy ulicy Leśnej wzniesiony został budynek Męskiego Seminarium Nauczycielskiego zaprojektowany przez Wacława Nowakowskiego. Wraz z nim, w pierzei ulicy Leśnej, powstała Szkoła Ćwiczeń dla uczniów tej placówki. W latach 60-tych XX wieku budynek seminarium stał się siedzibą Wyższej Szkoły Pedagogicznej przekształconej w Akademię Świętokrzyską, a następnie w Uniwersytet Jana Kochanowskiego. W latach 70-tych minionego wieku budynki zostały nadbudowane, co sprawiło, że ich pierwotny wygląd znacząco się zmienił. Obecnie planowana jest przebudowa jednego z budynków, a drugi prawdopodobnie zostanie wyburzony i zastąpiony biurowcem. Przy ulicy Leśnej znajdowały się także łaźnie. - Wodę do nich czerpano z Silnicy i odprowadzano do tej niewielkiej rzeczki - mówi Krzysztof Myśliński. - Z kolei przy odcinku Leśnej wiodącym w stronę ulicy Małej znajdował się zajazd oraz stajnie i wozownia - dodaje..

    Ulica Orla
    Ulica Orla łączy Kozią (dawniej Świętokrzyską) z Warszawską. Pierwotnie była uliczką bez nazwy – gospodarczą, oddzielającą posesje mieszczańskie znajdujące się przy Rynku od niezabudowanych terenów miasta. Gdy została w naturalny sposób wytyczona oddzielała centrum Kielc od niemalże rolniczych wówczas terenów sąsiadujących z Silnicą. Przy Orlej zabudowa pojawiła się w XIX wieku. W murowanym, parterowym budynku przy ulicy Orlej 4 w XVIII wieku mieścił się browar Mozalskiego. Wcześniej ulica była zatyłkiem zapewniającym dostęp do znacznie wcześniej wybudowanych kamienic znajdujących się na północnej pierzei kieleckiego Rynku, w których obecnie mieści się między innymi Muzeum Dialogu Kultur. Ulica Orla była także na zapleczu pochodzącej z XVIII wieku kamienicy Kosterskich, w której funkcjonowało gimnazjum żeńskie z pierwszą w mieście salą gimnastyczną. Obecnie, na parterze budynku przy Rynku 5, mieszczą się najstarsze w Kielcach „Delikatesy” istniejące od 1954 roku. - Na strychu kamienicy mieściło się obserwatorium astronomiczne. Nie takie, jakie znamy dzisiaj, ale z niego Władysław Kosterski-Spalski obserwował niebo – mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków.

    Historia kieleckich ulic
    Które ulice w Kielcach są najstarsze? Skąd wzięły się ich nazwy? Co przed laty się przy nich znajdowało, a czego obecnie już nie zobaczymy? Kiedy ulice zostały zabrukowane, a kiedy pojawił się na nich asfalt? W którym roku na ulicach Kielc zamontowano pierwsze latarnie? Odpowiedzi nie tylko na te pytania znajdą Państwo w filmowym cyklu „Historia kieleckich ulic”. O tym, jak zmieniały się kieleckie ulice specjalnie dla Radia Kielce opowiada Krzysztof Myśliński - Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków, historyk sztuki i muzealnik. Na filmową opowieść będącą podróżą w czasie, wzbogaconą archiwalnymi i aktualnymi fotografiami, zapraszamy w piątki po godz. 14 na radiokielce.pl.
    続きを読む 一部表示
    5 分
  • Historia kieleckich ulic. 1 Maja

    Historia kieleckich ulic. 1 Maja
    2025/07/25
    Prawdopodobnie ma ponad tysiąc lat. Znajduje się w jednej z najstarszych części Kielc. Przez lata stanowiła trakt prowadzący na Pomorze i Kujawy. W kolejnym odcinku cyklu „Historia kieleckich ulic” przedstawiamy ulicę 1 Maja.
    Ulica 1 Maja to obecnie jedna z dłuższych ulic w Kielcach. Łączy rondo Gustawa Herlinga-Grudzińskiego u zbiegu ulic Czarnowskiej, Okrzei i Paderewskiego oraz Alei IX Wieków Kielc z ulicą Łódzką. Przebiega nad liniami kolejowymi nr 8 (Warszawa - Kraków) oraz nr 61 (Kielce Główne - Fosowskie).Rok powstania ulicy 1 Maja nie jest znany, ale prawdopodobnie ma ona ponad tysiąc lat. Wraz z ulicą Piotrkowską obecna ulica 1 Maja stanowiła trakt prowadzący na Kujawy. W Kielcach, na rogu ulic Bodzentyńskiej i 1 Maja (obecnie fragment ten ul. Piotrkowska), powstawała wówczas najstarsza część miasta. W tym także Rynek.
    Do końca XIX wieku ulica 1 Maja stanowiła wylot z miasta. W kolejnych dekadach, szczególnie na początku XX wieku, na sąsiadujących z nią terenach ulokował się przemysł. Ulica 1 Maja zaczęła wówczas łączyć Kielce z Herbami.W latach 50. XX wieku rozpoczęto budowę wiaduktu nad torami kolejowymi. To zmieniło jej charakter – z ulicy miejskiej na tranzytową. W późniejszych latach ulica 1 Maja zaczęła jednak stopniowo tracić status ważnej arterii miejskiej. Zwłaszcza po oddaniu do użytku nowej ulicy w północnej części miasta w relacji wschód-zachód – Łódzkiej.
    W latach 2009-2013 ulica 1 Maja została gruntownie zmodernizowana. W miejsce Mostu Herbskiego wybudowano zupełnie nowy przejazd nad torami kolejowymi. Rozbudowano także skrzyżowania ulicy 1 Maja z ulicami Herbską, Pawią, Marii Skłodowskiej-Curie i Jagiellońską, a także zupełnie nową ulicą – Gosiewskiego i nowym fragmentem ulicy Zagnańskiej.Jednym z charakterystycznych miejsc przy ulicy 1 maja jest wybudowany na początku XX wieku kościół pod wezwaniem Świętego Krzyża w Kielcach.

    Historia kieleckich ulic
    Które ulice w Kielcach są najstarsze? Skąd wzięły się ich nazwy? Co przed laty się przy nich znajdowało, a czego obecnie już nie zobaczymy? Kiedy ulice zostały zabrukowane, a kiedy pojawił się na nich asfalt? W którym roku na ulicach Kielc zamontowano pierwsze latarnie? Odpowiedzi nie tylko na te pytania znajdą Państwo w filmowym cyklu „Historia kieleckich ulic”. O tym, jak zmieniały się kieleckie ulice specjalnie dla Radia Kielce opowiada Krzysztof Myśliński - Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków, historyk sztuki i muzealnik. Na filmową opowieść będącą podróżą w czasie, wzbogaconą archiwalnymi i aktualnymi fotografiami, zapraszamy w piątki po godz. 14 na oraz na profil Radia Kielce na portalu YouTube.
    続きを読む 一部表示
    4 分
  • Historia kieleckich ulic. Mała i Duża

    Historia kieleckich ulic. Mała i Duża
    2025/07/18
    Ulice Mała i Duża w Kielcach powstały mniej więcej w tym samym okresie. Stanowiły przedłużenie dawnej ulicy Bożęckiej (obecnie ul. Bodzentyńska). Prowadziły na Wzgórze Zamkowe i dalej w stronę Krakowa.

    Ulica Mała w Kielcach
    W 1825 roku ulica Mała stała się ulicą Zamkową, a następnie zmieniono jej nazwę – w nawiązaniu do Wzgórza Zamkowego, do którego wiodła – na ul. Mała Zamkowa. Po drugiej wojnie światowej nazwa ponownie została zmieniona – na ulicę Jana Kilińskiego, jednego z bohaterów powstania kościuszkowskiego. Na rogu ulic Małej i Pocztowej, w piętrowej kamienicy z charakterystyczną kopułą, Kazimierz Smoleński, karmelarz z Warszawy, założył słynną cukiernię, która funkcjonowała jeszcze w latach 70- tych XX wieku.

    Ulica Duża w Kielcach
    Ulica Duża, w odróżnieniu od ulicy Małej, była jednym z głównych traktów komunikacyjnych w Kielcach – stanowiła wylot w stronę Krakowa. Od 1668 roku obecna ulica Duża była ulicą Wielką. Wiodła wówczas od Rynku do Bramy Krakowskiej otwierającej biskupią część Kielc. Po 1818 roku, kiedy Kielce stały się na kilka lat stolicą województwa krakowskiego, ulica Wielka została przemianowana na Krakowską. W planie Kielc z 1882 roku ponownie widniała natomiast nazwa „ul. Duża”. W 1918 roku, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, ulicę Krakowską zastąpiła Aleja Trzeciego Maja, która wiodła aż do cmentarza przy obecnej ulicy Ściegiennego. Natomiast współczesny odcinek ulicy Dużej został podzielony na mniejsze uliczki: Pierackiego i Bandurskiego. Po drugiej wojnie światowej wojnie ulica Duża została przemianowana na ulicę Generała Karola Świerczewskiego. Do nazwy „Duża” wrócono w latach 90-tych minionego wieku. Przy ulicy Dużej powstały pierwsze księgarnie i drukarnie. Między innymi drukarnia Ignacego Balintha (od 1818 r.) i księgarnia Leona Możdżeńskiego (od 1846 r.). Na ulicy Dużej znajdowała się także apteka Stefana Artwińskiego, prezydenta Kielc w latach 1934-1939.

    Historia kieleckich ulic
    Które ulice w Kielcach są najstarsze? Skąd wzięły się ich nazwy? Co przed laty się przy nich znajdowało, a czego obecnie już nie zobaczymy? Kiedy ulice zostały zabrukowane, a kiedy pojawił się na nich asfalt? W którym roku na ulicach Kielc zamontowano pierwsze latarnie? Odpowiedzi nie tylko na te pytania znajdą Państwo w filmowym cyklu „Historia kieleckich ulic”. O tym, jak zmieniały się kieleckie ulice specjalnie dla Radia Kielce opowiada Krzysztof Myśliński - Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków, historyk sztuki i muzealnik. Na filmową opowieść będącą podróżą w czasie, wzbogaconą archiwalnymi i aktualnymi fotografiami, zapraszamy w piątki po godz. 14 na oraz na profil Radia Kielce na portalu YouTube.
    続きを読む 一部表示
    5 分