Bu bölümde, kısacık bir anda kurulan ama sessizlikte yankılanan bağları, cevapsız kalan duyguları ve kalbimizde büyüyen sessiz hikâyeleri konuşuyoruz. 🌿

Sessizlik her zaman yokluk mudur?
Yoksa hissettiklerimiz, karşılık bulmasa da gerçek midir?
Kalbinizde sessiz kalan ama eksilmeyen her şeye bir ses veriyoruz. 🌿

#SessizlikteKalanBağ #Podcast #Duygular #Bağlar #Bekleyiş #İçselDönüşüm

🎙️ Sessizlikte Kalan Bağ
Bazen biri hayatımıza dokunur ve sonra sessizliğe çekilir.
Peki sizce sessizlik ne anlatır?

🧩 Sessizlik...
1️⃣ Gerçek bir bağın yükünü taşıyamamaktır.
2️⃣ Hiçbir zaman düşündüğümüz kadar derin olmamıştır.
3️⃣ Kendi içinde bir cevap ve kapanıştır.
4️⃣ Başka bir sebebin sessiz ifadesidir.

Siz ne düşünüyorsunuz? 🌿
Bu bölümde, sessizliğin ardında kalan duyguları ve kendi hikâyemizi nasıl onurlandırabileceğimizi konuşuyoruz.

Bu bölüm, yazmakla yaşamak arasındaki o ince çizgide kaybolmuş bir ruhun iç sesi.
Kalabalığın ortasında bir yalnızlık, kahvenin dibinde bir nefes.
Bir kadının, bir insanın hem kendine hem dünyaya karşı içten gelen, filtresiz bir akışı bu.

“Ölemiyorum ama yaşayamıyorum da,” diyor.
Yazmak tek çözüm gibi.
İçimizden hiç kimsenin yüksek sesle söylemediği cümleleri duyacaksın bu bölümde.
Belki kendinden kaçarken kendini yakalayacaksın.

🎙️ Anket Başlığı:
“Yazmak mı yaşamak mı?”

📊 Soru:
Kendine en çok ne zaman yaklaşıyorsun?

🔘 Yazarken, çünkü kelimeler içimde olanı anlatabiliyor.
🔘 Yaşarken, ama gerçekten yaşadığımda.
🔘 Kaçarken, çünkü o an içimden gelen her şey dürüst.
🔘 Bilmiyorum, ama hissettiklerim hep bir şey söylüyor.

Eğer Her Şey Mümkünse, Neden Hiçbir Şeye İnanasın?
(Belki de mucize senin inatla görmediğin sıradanlıktır.)

“%0 Sandığın Her Şey, Ya %100'e Çok Yakınsa:”

Her gün itinayla üzerinden defalarca geçtiğim kendim. Fotoğraflarıma bayılıyorum. Anda kalan cümlelerim bir koşu gözlerime doluşuyor birer birer. Saygısızca. Gözlerim direndikçe anıya, çeki düzen veriyorlar, sırayla geliyorlar. Koşuşturmadan. Zihnimin mastürbasyon yapma sitili. İdmanı unutmamak için. Zevkli hatırlamak. Fotoğraflar, fotoğrafta olmayanlara çağrı. Göremediklerinin, gizlice bildiklerinin, gizlice ifşası. Bağıra bağıra. Duyan yok. Ah!

Unutanlara kılım. Anda kalamayan tipler bunlar derdi; Watts duysaydı bu serzenişimi. Hayat anda gizli desem; s.kme şimdi beynimi bu nanelerle derler. Ne manaysa.

Anda yaşadığını hatırlamıyorsan yaşamış sayma kendini. Belki sadece Yalancı Bahar çekimi. Hakkın var ama. İnkar, sağ koluna girmiş bir o yana bir buyana sallandırıyor seni. Kafası güzel. Ağzında “Hatırlamıyorum” şarkısı, belly dance tadında adımları. Bu da hayat ama işte bi belki sana güzel. Yakalım kitapları. Susturalım şairleri. Banksy zaten kendini gizlemelerde.

Entellektüel zekasını mastürbasyon niyetine çalıştıranlara da ayrıca kılım. Ama anlarım. Okul sıralarında sayfalarca eser eser ezberletip hem kafa hem gelecek siken hoca kılıklılardan kalma bir alışkanlık; tövbe belki de çaresizce öğrenilmişlik olsa gerek. Hak yemeyelim. Ana babasını mahkemeye veren çocuğun ana babası gibi savunurum onları onların yerine. “Bize böyle öğretildi hakim bey!” Anlarım. Ama kılım. Hissetmeden entellektüel olamazsın. Ama caka satarsın şişme bebek sikenlere. Tatlım! Bazıları sadece şişme bebek sikmeli tabii mümkünse bir dahaki yaşam döngüsüne kadar.

Sevişmenin en vahşisini seversen yaşarsın.

Banksy 29 Mayıs da Toronto’ da. Sergisi yani. Gidin. Gidin de bi’ sıçsın ağzınıza. Kızma ya! İyi manada. :)

Arzularının gerçek sebebini nasıl keşfedebilirsin? Hayat gerçekten çok kolay olabilir mi? Inanmak neden yeterli değil?

Hayaller hayatlar diye diye tükettik kendimizi. Hayal hayatın provasıdır ve sahiplenip sahneye koyduğunda gerçek olur. Hayallerin gerçek olması için tek yetkili merci sensin.

Anlatamıyorum.
Anlamıyorsun.
Yanlış anlıyorsun.
Anlaşılmıyorum.
Duyuramıyorum kendimi.
Yanlış anlaşılıyorum.
Ben de anlamıyorum.
Yanlış mı ifade ediyorum?

Peki... neden?

Belki de herkes kendi yankısını dinliyor.Belki de dinlemek, duymaktan başka bir şey.Ya da... belki de biz, hiç kelimelerle anlaşılacak insanlar değiliz.

Hayatın anlamına varıp hayata dönenlerle,
hayatın anlamsızlığına kanaat getirip hayata küsenler arasında
hiçbir gerçek fark ya da mesafe yoktur.

Çünkü hayata dönen, tekrar küsmeye ne kadar yakınsa…
Hayata küsen de, yeniden dönmeye o kadar yakındır.