Het klassieke voorjaar zit erop en dat betekent maar één ding: tijd voor de eerste grote ronde van 2025 – de Giro d’Italia. Na de start in Albanië trekken de renners richting Italië, waar hen alles wacht: steile cols, lange spurtersritten en de felbegeerde roze trui.

Wie schrijft dit jaar geschiedenis? Is het opnieuw Roglic? Of krijgen we eindelijk Ayuso op het hoogste schavotje of misschien wel één van de vier andere kopmannen bij UAE? En wie is er de derde hond? Mag Wout stiekem dromen van roze? En hoe zit het met de rest van het peloton?

Paasmaandag 2025: terwijl de één naar de hemel stijgt, daalt de ander neer op aarde. Paus Franciscus is niet meer en Tadej Pogacar heeft aan de wereld getoond dat hij sterfelijk is. Welkom bij Derop & Derover.

Parijs-Roubaix 2025, het zou een nieuw duel worden tussen de Grote 5: Ganna, Pogiboy, Wout, Mathieu en Pedersen. Pogacar kon tijdens zijn eerste deelname bij de profs al meteen voor de dubbel gaan, Mathieu kon voor 3 op een rij gaan, Pedersen kon zijn fenomenale vorm bekronen met een monument, Wout kon alle criticasters de mond snoeren moest hij winnen en voor Ganna is het zijn droomkoers.

Alleen loopt de koers soms een beetje anders dan gepland, na wat valpartijen en lekke banden vertrok er een elitegroep met Philipsen, Bisegger, Pogacar, Pedersen en Van Der Poel. Na wat vijven en zessen bleven ze nog met hun tweetjes over, Pogacar en Van Der Poel. Maar dan in de beruchte bocht maakte de debutant een inschattingsfout en ging MVDP solo naar de meet met nog 30 kilometer te gaan. Wat volgde hierna was een spannende achtervolging maar zelfs een volle bidon in het gezicht van Matje kon hem niet weerhouden van de back-to-back-to-back overwinning!

In 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022, 2023, én 2024 leek de dag van de Ronde van Vlaanderen ongeveer dezelfde.

Af en toe (vaak wanneer de ronde samenviel met Pasen) was er eens een jaar een familiefeest, zoals in 2010 wanneer ik na de Muur van Geraardsbergen weigerde verder te kijken.

Maar over het algemeen ging die dag altijd zo: Ik stond op rond 9u, nam iets van ontbijt, zette de TV op, en was zeer teleurgesteld dat de uitzending pas begon rond 9u30.

Om 9u30 ging de voorbeschouwing van start, met enkele koffiekoeken die de flauwe weinig gepeperde voorbeschouwingen van Karl Vannieuwkerke moesten aanhoren en een oud-renner die gerecycled werd als studiogast met kennis. Of die renner taalvaardig genoeg was om meer dan enkele woorden bij te brengen was een kopofmuntoperatie die de VRT elk jaar opnieuw leek te riskeren.

De koffiekoeken bleven elke keer onaangeroerd, behalve als Eddy Planckaert mee aan tafel zat. Met weinig notie voor etiquette of het concept microfoons greep hij snel naar de dichtsbijzijnde croissant. De rest van de dag bestond vooral uit een volledige aflevering uitkijken, met spaarzame toiletpauzes en enkele snacks.

Dit jaar zag mijn Ronde-dag er voor het eerst anders uit. Met ouder worden komen verantwoordelijkheden. Jeugdig enthousiasme maakt plaats voor plichtsbewustzijn. Ik vervulde gisteren mijn plicht als goed lief op een verjaardagsbrunch terwijl van der poel viel, Karl al niet meer in de studio maar in de commentaarcabine zat en Eddy Planckaert vanuit zijn Chateau in Frankrijk met een croissant in de hand naar de koers keek. En vreemd genoeg lukte het nog ook om die koers los te laten. Raar dingetje, dat ouder worden.

Kijkend naar groeiend gras. Zo voelen de eerste 280 kilometer van Milaan-Sanremo bijna altijd. Maar dit jaar gooide UAE het over een ietwat andere boeg. Toegegeven, de eerste 250 kilometer kon je nog altijd vergelijken met naar groeiend gras kijken, Karsten en Jeroen die lekker aan het keuvelen waren over alles behalve de koers, je kan bijna spreken van traditie. Maar daar op de Cipressa, daar trokken eerst Wellens en daarna Narvaez alle registers open om Pogiboy te lanceren. Als een echte drietrapsraket waar de NASA jaloers op zou zijn, vertrok Pogacar met een verschroeiende aanval. Enkel Thieutje en Top Ganna konden het wiel houden en wat volgde was een spannende finale waar wij het vandaag over gaan hebben! Veel luisterplezier!

Even waanden we ons terug in coronatijd. Weten jullie nog? Die dagen in het najaar van 2020 waar de UCI en koersorganisatoren krampachtig alle koersen uit de hele kalender probeerden passen in een tijdsframe van enkele weken. De Giro tijdens de Vuelta en 's avonds nog de druivenkoers. Dat is het gevoel dat elk jaar terugkomt tijdens Parijs Nice en Tirreno Adriatico. Terwijl er door de regen en kou naar de zon gekoerst werd en meer gevallen werd dan in heel het jaar tot nu toe werd er tussen twee zeeën in Italië door de regen en kou gekoerst en meer gevallen dan in heel het jaar tot nu toe. Twee verschillende koersen zei ik? Ja, want in de ene keer trok Visma LAB aan het langste eind, bij het ander won een verdwaalde Spanjaard met een verdwaald ego overtuigend. De lappenmand is na een week koersen groter dan de het kransje winnaars van voorbije week. En vandaag, op maandag, was het opeens niets. Perfect moment voor ons voor een update!

De zon breekt door en wekt het peloton uit zijn winterslaap. Van de golvende wegen rond Gent tot de legendarische Muur van Geraardsbergen. Elke helling, elke strook is een herinnering aan wat was en aan wat nog moet komen. Niet enkel de renners en zon waren van de partij afgelopen weekend. Karl en José hadden het over een mysterieuze vogel die al fluitend over de Vlaamse velden vliegt. Jawel, niemand minder dan de koekoek was hét gespreksonderwerp tijdens Kuurne-Brussel-Kuurne, een voorbode voor het saaie koersverloop of speelde er meer? Wieler minnend Vlaanderen ademt weer op het ritme van ratelende kettingen en stampende pedalen. Het openingsweekend is hier, de koers is terug van ons.

De krokussen staan in bloei! De krokussen staan in bloei! Wie onwetend is, denkt dan aan de lente. Wie onwetend is, denkt dan aan zon, eventueel terrasjes of een wandeling of nog meer bloemen of een herwonnen levenswil. Die herwonnen levenswil overlapt, maar voor de rest is ons leven in niets zoals het leven van die onwetenden. Want wij weten dat wanneer de krokussen in bloei staan, het tijd is om onze gordijnen dicht te doen. TV aan en afstemmen op één. We horen José praten over de Elverenberg-Vossenhol en hoe ooit een groep kazakken in Vlaanderen kwam wonen.Wij, verloren zonen en dochters van de koers, zijn eindelijk thuis. Onze Odyssee der saaie crossen is voorbij. Het is tijd voor de omloop.