Filemon mag dan misschien wel de kortste brief zijn van Paulus, toch is zijn impact over hoe we als gelovigen met elkaar moeten omgaan, revolutionair te noemen. Paulus daagt Filemon uit om zijn weggelopen slaaf Onesimus terug in huis te nemen en om hem niet langer als zijn slaaf en eigendom te behandelen maar om hem als zijn broeder in Christus te omarmen. Dit terwijl Filemon volgens het Romeins recht en gebruik, Onesimus zwaar kon straffen tot zelfs ombrengen voor het plegen van de misdaad tegen hem als zijn meester.

Paulus eindigt zijn brief aan Titus in hoofdstuk 3 met het belang te onderschrijven van Gods genade. Het is door genade dat christenen een dieper geestelijk en moreel niveau ontvangen hebben dan voor hun bekering. Dit wil echter niet zeggen dat gelovigen moeten neerkijken op niet gelovigen of op de overheid die vaak andere waarden en normen er op na houden. Mensen die Jezus volgen, zijn nieuwe mensen geworden, hierbij wordt de genade in hen steeds zichtbaarder voor anderen. Christenen dragen de alles veranderende liefde en genade uit van God en tonen zo het koninkrijk van God. De roeping die elke christen ontvangt over zijn leven is niet slechts om te stoppen met het vertonen van slecht gedrag. Maar door het kwade te overwinnen, door het doen van goede daden in alle nederigheid. God heeft ons uitgekozen om actief de wereld te veranderen ten goede.

Paulus sprak verschillende groepen aan in de kerken van Kreta om op te staan als voorbeelden van Jezus’ liefde en Zijn genade in Kreta. Het doel van de kerk is volgens Paulus om verandering te brengen in de cultuur van zijn tijd. Niet door in het defensief te gaan ten opzichte van de heersende cultuur, buiten de kerk. Nog door zomaar die cultuur over te nemen en te vermengen met christelijke waarden. Maar door betrokken en verstandig deel te nemen in de heersende cultuur en toch anders te zijn. Het geloof werkt pas overtuigend voor niet gelovigen wanneer het herkenbaar is en tegelijk radicaal anders is. Toegewijd aan andere waarden en een andere God. Dit is de kracht van de aantrekkelijke kerk! Het vraagt moed en wijsheid voor gelovigen om Jezus’ liefde en Zijn genade elke dag opnieuw uit te leven en anderen te wijzen naar wie Jezus is.

Kreta had een serieuze negatieve reputatie in de tijd van Paulus. Kretenzers werden vaak verweten dat ze oneerlijk waren, problemen hadden met hebzucht en dat het een onveilige omgeving was vanwege seksueel geweld. Op het eiland van Kreta stuurde Titus verschillende kerken aan, volgens Paulus waren vele van deze kerkleiders corrupt en niet het geschikte voorbeeld om een kerk voor te gaan. Zo waren er verschillende dwaalleren die rondgingen in deze kerken, dit zorgde voor scheuringen en interne conflicten. Paulus geeft in hoofdstuk 1 de taak aan Titus om nieuwe leiders aan te stellen die voorbeelden zouden zijn van integriteit, zelfbeheersing en vrijgevigheid.

Daarnaast moesten de corrupte leiders in de kerken geconfronteerd worden. Vele werden gedreven door het verdienen van geld en andere legden de nadruk op een Joods wetticisme waarbij men niet-Joodse christen verweet dat ze zich eerst moesten laten besnijden vooraleer ze echte christen konden worden. Daarnaast was er sprake van syncretisme tussen de leer van Jezus en het Grieks polytheïstisch denken.

Je kan op avontuur gaan in je eentje, maar wanneer je op avontuur gaat met iemand anders gebeurt er iets. Je deelt een reis, een beleving. Onze reis om God te leren kennen en meer van Hem te houden was niet bedoeld om alleen te doen. We zijn deel van een volk, Zijn volk. Als volk zijn we samen onderweg om meer over Hem te ontdekken. Samen op reis om Zijn aanwezigheid op te zoeken.

Tijdens een reis, een avontuur, kom je onherroepelijk onverwachte moeilijkheden tegen. Dingen waardoor je je afvraagt waarom je nog verder zou gaan. Net dan zit er kracht in samen op zoek gaan. Samen zoeken, verlangen om God te kennen, ook in het midden van die seizoenen.