De relaties in onze levens hebben een enorme impact op wie we zijn en op ons welzijn. We kennen allemaal voorbeelden van relaties, soms in ons eigen leven, soms in het leven van anderen, die vastlopen. De gevolgen, pijn, gekwetstheid die vastgelopen relaties kunnen teweegbrengen is groot, waardoor veel mensen rondlopen met bitterheid, boosheid of wrok in hun hart.

Door het verhaal van de bijbel heen is God een relationele God. Zijn hart gaat uit naar relaties; de kwaliteit van onze relaties. Doorheen verhalen en de wet zien we ook een God die ons laat zien wat Zijn plan is wanneer relaties vastlopen: verzoening. God, de relationele God, is ook een God van verzoening. Verzoening is altijd deel van Zijn plan met ons. Het evangelie zelf is een boodschap van verzoening (2 Korinthiërs 5:17-20). Wij die verzoend zijn met God door wat Jezus gedaan heeft. En wij die nu ambassadeurs zijn van dezelfde verzoening. We participeren in Gods plan om te verzoenen. (Matt. 5;9).

Ook waar Jezus verscheen tijdens zijn bediening op aarde, volgde er verzoening. Zacheüs was een tollenaar die de lokale bevolking met goedkeuring en in opdracht van Rome afperste met belastingen. Hij was dus allerminst geliefd of graag gezien door mensen in zijn omgeving. Zijn relaties met de mensen in zijn omgeving moeten gekenmerkt geweest zijn door haat, afwijzen… Door een ontmoeting met Jezus komt Zacheüs tot inkeer en vergoedt iedereen die hij afgeperst heeft viervoudig. Eén ontmoeting met Jezus zorgt ervoor dat Zacheüs verzoening wil zoeken met degene die hij onrecht aangedaan had.

Net zoals Jezus een wonder doet in het hart van Zacheüs zodat hij verzoening wil zoeken, wil Hij een wonder doen in onze relaties. Hij is degene die een doorbraak kan brengen waar er voorheen een patstelling was. We mogen vol geloof en verwachting bidden dat God onze relaties herstelt.

Herstel in relaties begint meestal met onszelf. Vaak wil God eerst een werk doen in ons voor Hij onze relatie kan herstellen. Een doorbraak in relaties start met overgave van ons hart aan God zodat Hij het kan herstellen. Dit is moeilijk en pijnlijk soms, zeker wanneer er ons onrecht gedaan werd. Mag God ons hart eerst herstellen? Misschien moeten we vergeven of zelf de eerste stap zetten, ook al was de ander in fout. (Mat. 6:14-15).

Terwijl God aan het werk is in ons hart, mogen we God uitnodigen in onze relaties en een wonder verwachten. We nodigen God uit in onze relaties door voor mensen te bidden (vooral voor mensen met wie we niet overeenkomen) (Mat. 5:43-44); door de mensen die we liever niet meer zouden zien te zegenen (Luk. 6:27-28) en door goed te doen voor de mensen die je niet kunt uitstaan (Rom. 12:17-21).

In Markus 6:30-44 zien we hoe Jezus een grote menigte voedt met slechts vijf broden en twee vissen. De discipelen zagen vooral de schaarste en stelden de praktische vraag hoe zoveel mensen ooit gevoed konden worden. Jezus keek echter niet naar wat ontbrak, maar naar wat er wél was, en Hij bracht dat kleine in Gods handen. Door te zegenen en te breken, werd het weinige overvloedig en bleef er zelfs meer over dan waarmee men begonnen was. Dit wonder laat ons zien dat God niet alleen voorziet in onze noden, maar dat Zijn voorziening vaak verder gaat dan wij durven verwachten. Waar wij tekort zien, ziet Hij mogelijkheden. Het daagt ons uit om te vertrouwen op Zijn zorg, om ons kleine beetje in geloof bij Hem te brengen en om te ontdekken dat Hij overvloed kan geven die ook een zegen wordt voor anderen.

God is niet alleen bezorgd over onze fysieke gezondheid maar ook over onze innerlijke gezondheid, onze emoties, onze gedachten… Iedereen die lang genoeg leeft komt momenten of seizoenen tegen van angst, onzekerheid, bezorgdheid, eenzaamheid, woede, emotionele pijn; veroorzaakt door anderen in ons leven, door omstandigheden, of soms door onze eigen fout keuzes.

Naast verhalen van hoe Jezus mensen geneest, bracht Jezus ook emotioneel herstel waar Hij mensen ontmoette. In Marcus 5 lezen we over een vrouw die lijdt aan bloedverlies. De emotionele en relationele gevolgen van deze aandoening moeten enorm geweest zijn voor deze vrouw. Zij leefde aan de rand van de maatschappij letterlijk en figuurlijk, beschouwd als minderwaardig. Jezus geneest haar fysiek, maar het gaat veel verder dan dat. Hij ziet haar, Hij geeft haar aandacht en waarde. De Messias, Zoon van God ziet deze vrouw en voor Hem is ze veel waard.

Wanneer de discipelen in een storm terechtkomen en angstig worden, stilt Jezus de storm; Hij stilt de storm op het meer, maar ook de storm in hun hart. Ook wanneer Petrus verteerd wordt door schuldgevoelens na zijn verraad brengt Jezus herstel.

God kent en ziet onze emoties. Hij verwelkomt ze. Doorheen de psalmen (ook in Ps. 61) zien we mensen, bidders, aanbidders die God aanroepen, die eerlijk zijn tegenover God over hoe ze zich voelen. In het midden van de storm is God onze rots, onze toren (bescherming), onze toevlucht (bescherming), onze tent (aanwezigheid), een beschutting (voorziening) en degene die herstel wilt brengen; doorheen een wonder en doorheen een proces naar herstel.

In Marcus 4:35-41 lezen we hoe Jezus de storm op het meer tot bedaren bracht. De discipelen waren in paniek en riepen uit: “Meester, kan het U niets schelen dat wij vergaan?” Jezus stond op, sprak de storm toe en er kwam een grote stilte. Daarna confronteerde Hij hen met de vraag: “Waarom zijn jullie zo bang? Hebben jullie nog geen geloof?” Dit moment laat zien dat geloof groeit wanneer we Jezus vertrouwen, ook als omstandigheden ons overweldigen. In Matteüs 8:5-13 ontmoeten we de Romeinse centurio die geloofde dat Jezus slechts één woord hoefde te spreken en zijn knecht zou genezen. Jezus was verbaasd over dit geloof en zei: “Zo’n groot geloof heb Ik zelfs in Israël niet gevonden.” Deze twee verhalen samen tonen ons dat geloof groeit door te erkennen wie Jezus werkelijk is: Heer over de natuur, ziekte en dood. Hij is de God die geneest en bevrijdt.

Filemon mag dan misschien wel de kortste brief zijn van Paulus, toch is zijn impact over hoe we als gelovigen met elkaar moeten omgaan, revolutionair te noemen. Paulus daagt Filemon uit om zijn weggelopen slaaf Onesimus terug in huis te nemen en om hem niet langer als zijn slaaf en eigendom te behandelen maar om hem als zijn broeder in Christus te omarmen. Dit terwijl Filemon volgens het Romeins recht en gebruik, Onesimus zwaar kon straffen tot zelfs ombrengen voor het plegen van de misdaad tegen hem als zijn meester.