Koridor, mekânın en çok unutulan ama en çok hatırlatan yeridir. Ne bir oda kadar sahiplenilir ne de bir kapı kadar dikkat çeker. O, sadece “geçiş” gibi görünür; ama aslında hayatın durakları arasındaki ince bir köprüdür.

Koridorda adımlar yankılanır, gölgeler uzar, hafıza odalardan sızarak duvarlara siner. Uzadıkça zamanı büküyor gibidir; bazen geçmişle gelecek arasında bir geçit, bazen de yalnızlığın dar bir tüneli olur.Uzunluğu boyunca uzanan gölgeler, ayak seslerini yankıya dönüştürür. Kapılar birer ihtimal gibi dizilir; biri açıldığında başka bir hikâye başlar, diğeri kapandığında anılar sessizce duvara siner.

Bir koridordan yürümek, bazen kendi zihninde dolaşmaya benzer. Dar ama sonsuz, sessiz ama konuşkan… Çocukluğun oyun sesleri de, gecenin geç saatteki tekinsiz yankıları da hep buradadır. Koridor, evin hafızasıdır: odaları birbirine bağlarken geçmişi bugüne, hayali gerçeğe bağlar.

Belki de koridor, hayatın ta kendisidir: kapılarla çevrili bir yolculuk, her adımda yeni bir ihtimal…

Koridor, görünmez yolların haritası, evin damarları, zihnin kıvrımlarıdır. Bir bakıma, yaşamın en çok “arada” kalmış hâlidir: varışla çıkış arasında, karar ile tereddüt arasında.

Hazırsanız, şimdi o uzun ve dar yolun içine giriyoruz. Kapıları aralamadan önce, koridorun bize fısıldadığı hikâyelere kulak verelim.

Her yapının bir başı vardır; bir noktadan sonra yukarı çıkılmaz. İşte o son sınır, o tepe noktası çatıdır. Ama tam onun altında, yukarıda kalmış her şeyin tozla harmanlandığı ara bölme, tavan arası, belki de evin en çok unuttuğumuz ama en çok hayal ettiğimiz yeridir.

Tozlu bir bavul, sararmış bir mektup, tek eşi kaybolmuş bir eldiven... Kimi zaman eski bir valizin içinde çocukluk, kimi zaman tavan arasının karanlık köşesinde saklanmış bir hayal uyanır.

Bu bölümde, mimariden edebiyata, psikolojiden sinemaya uzanarak çatının koruyucu gölgesiyle tavan arasının unutulmuş hikâyelerini keşfe çıkıyoruz. Burası sadece çatının altı değil; bilinçaltının kıyısı, geçmişin bekleme salonu, hayal gücünün oyun alanı.

Tavan arasında çocukluk hatıraları küflenir, rüyalar kırışır. Çatı korur, tavan arası saklar. Biri göğü örter, diğeri geçmişi… Çatı katında güneş başka doğar; eğimli duvarlar başka hikâyeler anlatır. Burası bazen bir sığınak, bazen bir gözlem kulesi, bazense içimizdeki eski benliğin yankılandığı bir tüneldir.

Hazırsanız, evin en gizemli odasının kapısını aralıyoruz. Tozları silmeyin, onlar hafızanın pullarıdır.