हे दोन्ही स्रोत अघोर मंत्राचे (Aghor Mantra) सखोल आध्यात्मिक आणि रहस्यमय अर्थ (spiritual and mystical interpretations) स्पष्ट करतात. या स्रोतांनुसार, हा मंत्र केवळ एक जप नसून, तो शिवाच्या चेतनेच्या तीन अवस्थांमधून (three states of Shiva’s consciousness) होणारे आंतरिक परिवर्तन दर्शवतो. मंत्रातील मुख्य तीन पद चक्रांशी आणि जागरूकता अवस्थेशी (Chakras and states of awareness) जोडलेले आहेत: 'अघोरेभ्यो' शांतता आणि शुद्ध 'साक्षी-भाव' (witness consciousness) दर्शवतो, 'घोरेभ्यो' अहंकाराचे आणि अज्ञानाचे 'तीव्र परिवर्तन' (fierce transformation) दर्शवतो, तर 'घोरघोरतरेभ्यः' द्वैताच्या पलीकडील 'अद्वैत चेतना' (non-dual consciousness) दर्शवतो. अंतिमतः, मंत्राचा समारोप 'नमस्ते रुद्ररूपेभ्यः' (Namaste Rudrarupebhyaḥ) या शब्दांत होतो, जो प्रत्येक वस्तू आणि घटनेत शिवाचे अस्तित्व (existence of Shiva) ओळखण्याची नम्रता शिकवतो.

हा उतारा मंदिराच्या ध्वजाचे (झेंडा) महत्त्व आणि रंगांचे स्पष्टीकरण देतो. या धार्मिक प्रतीकासाठी लाल आणि केशरी रंग का निवडले जातात, याचे पाच प्रमुख कारणे यात स्पष्ट केली आहेत. पहिले, हे रंग अग्नीचे (ऊर्जा आणि शुद्धीकरण) प्रतिनिधित्व करतात, जे अज्ञान दूर करून आध्यात्मिक शक्ती जागृत करतात. दुसरे कारण म्हणजे, ते शक्ती (दैवी शक्ती) आणि भक्ती (परम श्रद्धा) यांचे प्रतीक आहेत, जेथे लाल रंग देवीचा आणि केशरी रंग त्यागाचा आहे. याशिवाय, केशरी रंग सूर्याचा (प्रकाश आणि धर्माचा उदय) आणि आकाश तत्वाशी मंदिराचे ऊर्जा केंद्र जोडण्याचे कार्य करतो. शेवटी, फडफडणारा ध्वज सनातन धर्माची जिवंत शक्ती आणि निरंतरता याची आठवण करून देतो.

हे स्रोत सनातन धर्मामध्ये कर्म (क्रिया) आणि हेतू (भाव) यांच्यातील गुंतागुंतीच्या संबंधांचे परीक्षण करतात. पहिल्या स्रोतामध्ये, भगवत गीता आणि उपनिषद यांचा आधार घेऊन स्पष्ट केले आहे की केवळ बाह्य कृती नव्हे, तर कृतीमागील शुद्ध हेतू (भाव) हा कर्माचा परिणाम निश्चित करतो; यानुसार हेतू आत्म्याचा निर्णय घेतो, तर कृती भौतिक परिणामांचा निर्णय घेते. दुसऱ्या स्रोतामध्ये, मीमांसा, वेदान्त आणि योग या प्रमुख दार्शनिक विचारांनुसार या संबंधाचे विश्लेषण केले आहे, जिथे मीमांसा विधी (कृती) च्या अचूकतेला महत्त्व देते, तर वेदान्त हेतू आणि आत्म-जागरूकतेला (जाणीव) सर्वोच्च मानते. दोन्ही स्रोत शेवटी हा निष्कर्ष काढतात की जेव्हा कर्म निःस्वार्थ हेतू आणि समर्पणाने केले जाते, तेव्हा ते बंधनातून मुक्त होते.