இந்த அத்தியாயம், அவுலியாக்கள் (நல்லடியார்கள்) தங்களுக்கு இருக்கும் 'கராமத்' (அற்புதம்) மூலம் ஏன் உதவி செய்ய முடியாது? என்ற வாதத்தை மையமாக வைத்து அமைந்தது. இறந்தவர்களை அழைப்பவர்கள் மற்றும் தர்காக்களில் பிரார்த்தனை செய்பவர்கள், இதற்கு ஆதாரமாக நபிமார்கள் நிகழ்த்திய மிகச் சில அற்புதங்களைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர்.

எனினும், நபிமார்கள் மூலமாக அற்புதங்கள் நிகழ்ந்தது உண்மை என்றாலும், அவர்கள் அடி வாங்கினார்கள், நோய்வாய்ப்பட்டார்கள், துன்பங்களுக்கு ஆளானார்கள்—அவர்கள் சாதாரண மனிதர்களாகவே வாழ்ந்தார்கள்.

இறை அனுமதி இல்லையேல் அற்புதம் இல்லை:

நபிமார்கள் நிகழ்த்திய அற்புதங்கள் கூட, அவர்களின் சுய விருப்பத்தின் பேரில் நடந்ததில்லை. மாறாக, எந்த ஒரு தூதருக்கும் அல்லாஹ்வுடைய அனுமதி இன்றி எந்த அற்புதத்தையும் கொண்டு வர முடியாது. மூஸா நபிக்குக் கடல் பிளந்ததும், கைத்தடி பாம்பாக மாறியதும், அல்லாஹ்வுடைய உத்தரவு (வஹி) வந்த பின்னரே நிகழ்ந்தன. நபி (ஸல்) அவர்களிடமே அற்புதங்களை எதிரிகள் கேட்டபோது, அவர்களால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை என்று குர்ஆன் தெளிவுபடுத்துகிறது.

மேலும், அற்புதங்கள் நிகழ்த்துவது இறைநேசரைத் தீர்மானிக்கும் அளவுகோல் அல்ல, ஏனெனில் ஷைத்தான் மற்றும் தஜ்ஜால் (Anti-Christ) போன்றவர்களும் மனித சக்திக்கு அப்பாற்பட்ட காரியங்களைச் செய்ய முடியும் என்று ஆதாரங்கள் தெரிவிக்கின்றன.

அற்புதங்களை நிகழ்த்தும் வல்லமை அல்லாஹ்வுக்கு மட்டுமே சொந்தமானது. எனவே, நல்லடியார்களின் கராமத்தை வைத்து அவர்களிடம் உதவி தேடுவது மார்க்கத்தில் இடமற்றது என்று இந்த அத்தியாயம் முடிக்கிறது.