Dit is de 4e van een serie van vijf afleveringen waarin ik de bekende top vijf van Bronnie Ware met je doorneem waar mensen spijt van hebben op hun sterfbed.

Deze aflevering gaat over spijt nummer 2: Had ik maar niet zo hard gewerkt.

Hard werken klinkt als iets om trots op te zijn. En vaak is dat ook zo. Totdat je eerlijk durft te kijken naar wat het je kost.

In deze aflevering neem ik je mee naar hoe werk langzaam je identiteit kan worden. En waarom druk zijn zo veilig voelt. Vooral voor mensen met een hoge mate van verantwoordelijkheidsgevoel en ambitieniveau.

En vandaag de dag is het niet alleen werk, maar ook onze schermtijd die ons uit verbinding houdt. Met anderen, maar vooral ook met onself.

En ik spreek uit ervaring he. Ik ben ook jarenlang prat geweest op het feit dat ik altijd 'aan' stond. Ontleende daar veel waarde uit. Hard werken was ook voor mij een manier om mezelf te bewijzen.

Ik heb het over dopamine, over overleven, over waarom rust zo ongemakkelijk kan voelen. En over wat er onder prestatiedrang schuilgaat als je even stopt met rennen. Ook leg ik met liefde uit hoe hypnotherapie kan helpen om het systeem onder dit gedrag tot rust te brengen.

Deze aflevering is geen pleidooi voor minder ambitie. Wel een uitnodiging om opnieuw te voelen waar je eigenlijk zo hard naartoe werkt.