Σε έναν κόσμο όπου ακόμα και σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κυριολεκτικά από πείνα, το ένα τρίτο της τροφής που παράγεται πετιέται κάθε χρόνο στα σκουπίδια.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να μειώσουμε τη σπατάλη τροφίμων;

Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο παράγουμε, διανέμουμε και καταναλώνουμε τρόφιμα. Και τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε το φαγητό και τις πρώτες ύλες του. Να επιστρέψουμε στους τρόπους των παλιών, που αξιοποιούσαν το κάθε τι. Για την τσέπη μας, για τους συνανθρώπους μας και για τον κόσμο γύρω μας.

Zero waste καταστήματα, zero waste ρούχα, zero waste γεωργία, zero waste τρόπος ζωής. Όλο και περισσότερο ακούμε για το zero waste, αλλά δεν καταλαβαίνουμε όλοι τι είναι αυτή η τάση που μπαίνει βαθύτερα στη ζωή μας και ήρθε η ώρα να την αποκωδικοποιήσουμε.

Μπορώ άραγε να σώσω τον κόσμο;

Παρά τα αγαπημένα συνθήματα, όπως το «Σώστε τον Πλανήτη» ή την πιο ήπια εκδοχή του (εκείνο το «Να σώσουμε τον Πλανήτη»), είμαστε ασήμαντοι μπροστά στα προβλήματα της γης.

Η κλιματική κρίση είναι εδώ. Υπαρκτή και μπροστά μας. Έφτασε νωρίτερα από ότι περιμέναμε και είναι πιο «δυναμική». Είναι μια κρίση που δημιούργησε ο ίδιος ο άνθρωπος, με τις επιλογές και τις αδυναμίες του - και που μόνον από τον άνθρωπο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αλλά, από ποιον;

Οι φυσικοί πόροι έχουν τεράστια σημασία για την επιβίωσή μας. Για την ανθρώπινη υγεία, την οικονομική δραστηριότητα, την ευημερία και την ποιότητα ζωής. Όσο η παγκόσμια ζήτηση ανεβαίνει, τόσο προκαλούνται προβλήματα ανεπάρκειας, αλλά και αστάθεια των τιμών. Το μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθεί ο πλανήτης, βασισμένο στην υψηλή ένταση πόρων και στην ταυτόχρονη υποβάθμιση του περιβάλλοντος, είναι ώρα να αντικατασταθεί. Να αντικατασταθεί από πιο βιώσιμα πρότυπα παραγωγής και κατανάλωσης, σύμφωνα με αυτό που ονομάζουμε «κυκλική οικονομία». Ένα μοντέλο, δηλαδή, κατά το οποίο τα προϊόντα, τα υλικά και οι πόροι χρησιμοποιούνται όσο το δυνατόν περισσότερο και η παραγωγή αποβλήτων περιορίζεται στο ελάχιστο.

Μπορούμε άραγε να κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε τη διαχείριση των φυσικών πόρων; Μοιάζει βουνό, όμως υπάρχουν λύσεις που μπορούμε να υιοθετήσουμε, σε συλλογικό ή ατομικό επίπεδο, επηρεάζοντας θετικά το μέλλον μας.

Από το πώς καλλιεργούμε, πόσο μειώνουμε κάθε είδος σπατάλης, πώς σεβόμαστε το νερό, πώς παράγουμε το φαγητό που τρώμε και πώς κινούμαστε – πράγματα δηλαδή που καθένας μας μπορεί σε κάποιον βαθμό να επηρεάσει- μέχρι το να μάθουμε περισσότερα, να ασκήσουμε πίεση, να χρησιμοποιήσουμε τη φωνή μας και την ψήφο μας για ζητήματα που αφορούν τον πλανήτη.

Ο κόσμος αλλάζει. Πρέπει να κατανοήσουμε τις προκλήσεις που έρχονται, να αλλάξουμε τις συνήθειες του παρελθόντος και να συνειδητοποιήσουμε ότι η ευημερία των ανθρώπων προϋποθέτει υγιή οικοσυστήματα.

Για να μειωθούν οι πλαστικές φιάλες που φτάνουν στο περιβάλλον, θα πρέπει να συντρέξουν πολλές προϋποθέσεις. Καταρχάς να αλλάξουμε εμείς, οι καταναλωτές, συνήθειες. Να αγαπήσουμε το νερό της βρύσης και να συνηθίσουμε να γεμίζουμε το δικό μας ποτήρι ή μπουκάλι. Έπειτα θα πρέπει να το θελήσουν οι εταιρίες, οι οποίες σήμερα ανακοινώνουν μεν τους φιλόδοξους στόχους τους, αλλά δεν ξέρουμε αν θα τους φτάσουν – ούτε πώς θα μετρηθεί το αποτέλεσμα της προσπάθειάς τους. Για την ώρα, αντιστέκονται στο να αυξήσουν το ποσοστό του επαναχρησιμοποιούμενου pet για λόγους αισθητικής. Επειδή θέλουν τα προϊόντα τους να πωλούνται σε γυαλιστερά, καθαρά πλαστικά και το επαναχρησιμοποιούμενο Pet δεν έχει την ίδια όψη. Τέλος, θα πρέπει να συνεργαστούν όλοι -επιχειρήσεις, τοπική αυτοδιοίκηση και φορείς της ανακύκλωσης- αρχικά για τη συγκέντρωση αυτού του υλικού προς επανάχρηση και έπειτα για την ορθή διαχείρισή του.

Δεν είναι απλό, αλλά θα πρέπει να το κάνουμε. Τα πλαστικά μπουκάλια είναι φτιαγμένα από πετρέλαιο. Και βρίσκονται παντού. Θα μπορούσε κανείς να πει πως αποτελούν τη μεγαλύτερη διαρροή πετρελαίου στο περιβάλλον. Το εμφιαλωμένο νερό χρειάζεται 2000 φορές περισσότερη ενέργεια από ότι το νερό της βρύσης για να φτάσει στο ποτήρι μας. Κι ένα πλαστικό μπουκάλι χρειάζεται περίπου 450 χρόνια για να διαλυθεί πλήρως. Οι αριθμοί μας δείχνουν τον δρόμο.

Το πλαστικό μπουκάλι συμβάλλει σημαντικά στη ρύπανση. Τα πλαστικά μπουκάλια και τα καπάκια τους είναι ανάμεσα στα 3 συχνότερα απορρίμματα στις θάλασσες του πλανήτη. Τα συναντάμε σε ακτές και σε βυθούς και φυσικά βρίσκουν τον δρόμο τους στην τροφική αλυσίδα.

Τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό; Το να μειώσουμε την υπερβολική κατανάλωση και την υπερβολική χρήση των πλαστικών μπουκαλιών βρίσκοντας εναλλακτικές είναι το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Επόμενα είναι η ανακύκλωση του υλικού και η επανάχρησή του. Θα τα καταφέρουμε;

Με την υποστήριξη της Matrix Pack

Κάθε χρόνο κατασκευάζονται 25 δισεκατομμύρια πλαστικά καλαμάκια στην Ευρώπη, ενώ στην Αμερική 500 εκατομμύρια την ημέρα. Και, επειδή το πλαστικό δεν εξαφανίζεται, και τα καλαμάκια δυστυχώς δεν ανακυκλώνονται, τα περισσότερα από τα καλαμάκια που έχουν παραχθεί από τη δεκαετία του 1950 και μετά υπάρχουν ακόμα, σε κάποια μορφή γύρω μας. Γίνονται μικροπλαστικά και βρίσκονται παντού. Ακόμα και στην τροφική αλυσίδα.

Μας είναι όμως τόσο απαραίτητο ή μήπως είναι μια επιλογή lifestyle, ευχαρίστησης και βολής;

Με την υποστήριξη της Matrix Pack

Σε αυτό το δευτέρο Podcast της σειράς «Μηδενικό αποτύπωμα» η Αγγελική Κοσμοπούλου δίνει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Είναι ώρα να βγάλουμε από τη ζωή μας και από το περιβάλλον τα περιττά πλαστικά. Να σταματήσουμε να πέφτουμε στην «πλαστική παγίδα» που μόνοι μας στήσαμε. Ακούστε το, προβληματιστείτε και δράστε.